Battle is for the truth

By Srimoy Kar
We are living in an edgy world, a society under constant threat of violence and terror. A little spark can set us off. On Tuesday last, the so-called Maoist attack on the Bhubaneswar-New Delhi Rajdhani Express nearly pushed us over the edge of paranoia. ‘Maoists hold Rajdhani passengers hostage’, ‘Exchange of fire between CRPF forces and Maoists’, ‘Home Minister assures nation that train will be freed’ — a crisis was created and resolved on television screens as cliffhanger reportage by various channels had audiences and hapless families glued to their seats for five nerve-racking hours. What actually happened in the Rajdhani hostage drama? Who were the perpetrators? And, most important, what was their motive?

Broken down to cold facts, a mob of irate villagers armed with lathis and sharp weapons blocked the tracks, made the drivers and the passengers of the Rajdhani Express disembark and held up the train for five hours. Their action, indeed, was scary. But they did not resort to any violence, did not harm the ‘hostages’ and did not compel authorities to meet their demands. They certainly chose a wrong method to draw attention to the bandh in protest against the arrest of their leader, Chhatradhar Mahato by detaining a high profile train. But the red flags behind the high drama were ingredients enough for our 24-hour news channels to promptly create a trainjack scenario with 400-odd held hostage by Maoists to make an otherwise ‘slow news day a rather exciting one’, as Rajdeep Sardesai of CNN-IBN later twittered.

These news channels do thrive on drama. After all, 24X7 news needs meat and blood to sustain the interest, but one-upmanship in breaking news seems to have created a virtual storm in a teacup in this case. What after all is the difference between a peaceful agitator and a Maoist? The use of coercion or violence or fear of violence differentiates them. Sensationalisation of the Rajdhani episode has merely blurred the difference between the two.

The Maoists have categorically denied involvement in the so-called hijack as much as the People’s Committee Against Police Atrocities (PCPA) have objected to being branded as Maoists. Ironically, they are taking up arms only to protest against being clubbed with and treated as Maoists. The Rajdhani episode is definitely a spillover of West Bengal politics. As CPI(M) and anti-CPI(M) forces battle on the ground, Maoists are making hay. After all, terrorists in all forms rely on the oxygen of publicity and the coverage of the trainjack has provided them with enough to glut their appetites.

What irks the responsible media is the sloppy work in presentation and delivery of the Rajdhani episode. A little homework would have elicited the fact that there was no threat of violence, no firing and little evidence of Maoists on the scene. Correspondents who talked to the passengers on mobile phones found them inconvenienced but hardly terror stricken. In fact, after three hours on the track, the perpetrators herded the passengers back into the train well before the CRPF could reach the spot. What was even interesting that after the PCPA activists faded from the scene some channels were busy raising the ante with talk of hot pursuit. No one died, fortunately, and no Maoist was freed in exchange for hostages in the hijack. Yet, an entire nation was kept on tenterhooks and anxious families of passengers thronged railway stations seeking news of their loved ones as the drama played out.

Everyone got into the act. The Union home minister, P Chidambaram and the home secretary, G K Pillai did their solemn best to sound as if a national crisis had been averted by them, while the Union railway minister Mamata Banerjee and the West Bengal Chief Minister Buddhadeb Bhattacharjee took pot-shots at each other and the PCPA and the Maoist leaders played the press for all they were worth. By the time Chidambaram & Co came live on news channels the drama was nearly over. Instead of presenting a clear picture, they too added to the hype by acting as if the train and the passengers were rescued due to the swift action of the government. Are we to believe that the home minister had no information till then about who were the perpetrators and their intentions? These channels sometimes give undue credit to politicians for what they have not achieved. In this case, with cameras panned all over him, Chidambaram emerged a hero in the hostage drama. On the other hand, the Maoists did not think this one up but the free publicity the media afforded them will certainly inspire them in future.

The Indian media, particularly, the electronic media has already drawn flak for going over the top on many occasions. Sadly, it seems to have learnt nothing from its faux pas during the coverage of Mumbai 26/11 when it beamed live the strategic actions taken by the security forces and in the process playing into the hands of the terrorists. Sensation rather than investigation is the accent of the Indian media today. Our reportage is facile rather than analytical.
We do exposes but few follow-ups. How many serious stories and issues are we tracking and how much fact are we unearthing? Precious little in our quest for photo-ops and quick fixes. A terror attack, a disaster or a catastrophe seems to bring out the worst in us. Sensitivity, compassion, responsibility are given a go-by. To quote Rajdeep Sardesai on twitter, the newsman is like a carnivore going for the big stories, good, bad or ugly. One wonders whether pushing up TRPs is worth the effort.
The scale of the Rajdhani hijack may be smaller but the issues are as significant. A journalist’s mandate is to present facts as they are. When he chooses to overstep his brief, he gets into dangerous territory. Every newsman therefore, has to take a call on what to present and how to present.
A good journalist needs to keep the larger interest of the society in mind. The trainjack episode has once again revived the debate on virtues of old-fashioned journalism versus sensation marketing, on facts versus hype. Ultimately, the battle is for the truth.
About the author:

Srimoy Kar is the resident editor of ‘The New Indian Express’, Orissa and is based in Bhubaneswar.

FOLLOW UP:DMK men ram through privatisation resolution

Published on 31/Oct/2009
By G Saravanan

Chennai, Oct 30:Despite stiff resistance from opposition parties, ruling DMK councilors succeeded in passing a resolution allowing total privatisation of maintenance of streetlights in Thiruvottiyur Municipality on Friday.

There were a few tense moments during the two-hour-long council meeting, where the DMK councilors tried to attack their AIADMK counterparts for speaking about corruption in the municipality in public and with the media.
Soon after the meeting began, AIADMK’s councilor M D Sekar, quoting an Express report, started arguing with the Municipal Commissioner S Kalaiselvan for supporting the DMK-led councilors’ vested interests and disastrous resolution to allow total privatisation in the civic body.
The chairman of the municipality, Jayaraman (CPI-M)m had rejected the resolution originally but the Commissioner brought it in for discussion utilising his executive powers.
Sekar was joined in by other AIADMK councilors who condemned the move by the Commissioner in support of DMK councilors. There was total chaos when the Kalaiselvan challenged them and also threatened that civic works would not be executed in their wards if they continued to create mayhem in the meeting.
It all started when Sekar openly asked the Commissioner to resign for large-scale irregularities in the municipal body. “If the allegations I have levelled against the civic body and you (Commissioner) are not proved I am ready to quit the post. Will you do the same if found guilty?” Sekar asked.
DMK councilors also tried to attack another AIADMK councilor Mani, when he raised the issue of step-motherly treatment to his ward for the past several months.
Later speaking to Express, Mani said, “When I asked the Commissioner to reply on the inordinate delay in taking up people’s welfare projects in my ward, he not only insulted me but also announced that not a single work would be sanctioned in my ward.”

STENCH of corruption at Thiruvottiyur municipality

Published Date: 30/Oct/2009
By G Saravanan

Chennai, October 28: Privatisation of civic work is supposed to improve efficiency. But according to residents of Thiruvottiyur municipality, the only area in which it has enhanced efficiency is corruption.

Privatised civic services like drinking water supply, maintenance of streetlights and garbage collection are extermely poor, moan residents. Yet, DMK councillors propose to bring in a new resolution at a council meet scheduled for Friday to privatise more services, which has got their goat.

Of the 48 wards in Thiruvottiyur municipality, streetlights maintenance has been privatised in 13 wards. Garbage collection in 19 wards is being handled by private contractors. The municipality also privatised supply of drinking water by hiring eight private water tankers.

When the services were privatised for the first time, locals welcomed it hoping it wopuld mean better services. But nothing changed on the ground as the private contractors allegedly pocketed the civic body’s money, charged one of the AIADMK councilors, who wished anonymity.

While the municipality coughs up Rs 1.05 crore annually to the private drinking water supplier, Rs 1.5 crore has been spent on garbage removal and another Rs 15 lakh (per year) for streetlight maintenance.

According to M D Sekar, an AIADMK councilor, the actual expenditure in these three privatised projects could be well less than 30 per cent of the pay out. He estimated that 70 per cent of the money reaches different pockets, including DMK councilors and other officials.

He cited a recent case where the municipality bought more than 500 energy-saver lights. “While the bill, tabled recently for council clearance, claimed that each light cost Rs 6,380, enquiries revealed that the actual cost was just Rs 1,350,” he said.

In all, the civic body has over 7,500 streetlights, including a few hi-mast lights. Last time around, other members of the municipality were upset when the DMKCongress councillors forced municipality chairman R Jayaraman (CPI-M) to allow a resolution to privatise the remaining 35 wards for streetlight maintenance.
Speaking to Express, Jayaraman said, “For the past three months, DMK councillors are consistently pressuring me to allow it, but I am avoiding it since it will further deteriorate the kind of service we are providing to public here.”

ஐ.நா. ஏதிலிகள் பிரகடனத்தில் கைச்சாத்திட்டுள்ள எந்தவொரு நாட்டிற்கும் சென்று வாழத் தயார்: இந்தோனேஷிய ஈழ ஏதிலிகளின் சார்பில் அலெக்ஸ்

ஐக்கிய நாடுகள் சபை சாசனத்தின் ஏதிலிகள் தொடர்பான பிரகடனத்தில் கைச்சாத்திட்ட எந்தவொரு நாட்டிற்கும் சென்று வாழ்வதற்கு நாம் தயாராக இருக்கிறோம் என்று இந்தோனேஷியாவின் மெராக் துறைமுகத்தில் தடுத்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஈழ ஏதிலிகளின் சார்பாக அலெக்ஸ் தெரிவித்துள்ளார்.
உப்புத் தண்ணீருக்கும் கடற்காற்றுக்கும் இடையில் நிர்க்கதியான நிலையிலுள்ள ஏதிலிகளுக்கு அவ்வாறான நாடொன்றில் புகலிடம் வழங்குவதற்கான உதவிகளை மனிதாபிமானத்தின் பெயரால் சர்வதேச சமூகம் மேற்கொள்ள வேண்டுமென்றும் அவர் வேண்டுகோள் விடுத்துள்ளார்.

இலங்கையில் இருந்து மலேசியா ஊடாக படகில் சென்று கொண்டிருந்தபோது இந்தோனேஷிய கரையோர பாதுகாப்புப் பிரிவினரால் தடுத்து நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ள இலங்கைத் தமிழ் ஏதிலிகளின் நிலைவரம் தொடர்பாக மெராக் துறைமுகத்தில் இருந்து நேற்று பிற்பகல் தொலைபேசியூடாக கருத்துத் தெரிவிக்கும் போதே ஏதிலிகளின் சார்பில் அலெக்ஸ் இவ்வாறு குறிப்பிட்டார்.

இது தொடர்பாக அவர் மேலும் கூறுகையில்,

இனியாவது நிம்மதியாக வாழவேண்டும் என்பதற்காகவே எமது பிள்ளைகள் மற்றும் குடும்பத்தினருடன் இவ்வாறான ஆபத்தான கடற்பயணமொன்றை இலங்கையில் இருந்து நாம் ஆரம்பித்தோம். யாழ்ப்பாணம், மட்டக்களப்பு, திருகோணமலை, வவுனியா ஆகிய பிரதேசங்களைச் சேர்ந்த ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகளான 258 பேர் எம்மோடு புறப்பட்டு வந்தனர்.

முதலில் மலேசியாவுக்கு சென்று அங்கிருந்து புலம்பெயர் தமிழர்கள் வாழும் நாடொன்றிற்கு சென்று தஞ்சம் புகுவதே எமது நோக்கமாக இருந்தது. பல நாட்கள் கடற்பயணத்தின் பின்னர் படகு மலேசியாவைச் சென்றடைந்தபோதும், நாம் முன்னர் திட்டமிட்டிருந்ததைப்போல் புலம்பெயர் நாடொன்றிற்கு செல்வதில் பல சிக்கல்கள், தடங்கல்கள் ஏற்பட்டன.

இந்நிலையில் மலேசியாவில் தொடர்ந்து தங்கியிருத்தல் உசிதமானதல்ல எனக் கருதிய நாம் தென்கிழக்கு நோக்கி கடற்பயணத்தை தொடர்ந்தோம். அவ்வேளையிலேயே இந்தோனேஷிய கரையோர பாதுகாப்புப் பிரிவினரால் கடந்த 11ஆம் திகதி தடுத்து நிறுத்தப்பட்டதுடன் மெராக் துறைமுகத்திற்கும் கொண்டு வரப்பட்டோம்.

32 குழந்தைகளும் 27 பெண்களும் இந்த 17 நாட்களும் கடலிலேயே எமது பொழுதுகள் கழிந்துள்ளன. உப்புத் தண்ணீருக்கும் கடற்காற்றுக்கும் இடையில் இருந்து கொண்டு மனிதாபிமான அடிப்படையிலான ஏதிலி அந்தஸ்துடனான வாழ்க்கையை பெற்றுத்தருமாறு போராடி வருகின்றோம்.

உண்ணாவிரதம், கோஷங்கள், பேச்சுவார்த்தைகள் என்று எல்லா வழிகளிலும் எமது கோரிக்கைகளை முன்வைத்தாயிற்று. ஆயினும் எமக்கு இன்னும் ஒரு முழுமையான, ஆறுதல் கொள்ளும் விதத்திலான தீர்வு கிடைத்தபாடில்லை.

இந்தப்படகில் 32 குழந்தைகளும் 27 பெண்களும் 199 ஆண்களும் இருந்தனர்.

இவர்களில் 4 பேர் மெராக் துறைமுகத்தில் வைத்து இறங்கிச் சென்று குடிவரவு அதிகாரிகளிடம் தஞ்சமடைந்துள்ளனர். அவர்களுக்கு என்னவாயிற்று என்று சரியாக தெரியவில்லை.
அவர்கள் எவ்வாறு எமக்குத் தெரியாமல் இறங்கிச் சென்றார்கள் என்பதும் விளங்கவில்லை. எவ்வாறிருந்தபோதும், இந்தப்படகில் இருந்து எவராது இறங்கிச் செல்வதற்கு விரும்பினால் அவர்களை வலுக்கட்டாயமாக தடுத்து வைத்திருப்பதற்கு நாம் விரும்பவில்லை.

உடல்நிலை பாதிப்பு இப்போது படகில் இருக்கும் 250 பேருக்கும் ஐ.ஓ.எம். எனப்படும் குடியகல்வுக்கான சர்வதேச அமைப்பினரே தண்ணீர், உணவுப் பொருட்கள் மற்றும் அவசர உதவிகளை மேற்கொண்டு வருகின்றனர். இருந்தபோதும், பல நாட்களாக நாம் கடலிலேயே இருப்பதால் குழந்தைகள், பெண்களென பலரது உடல் நிலை மோசமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளது.

குறிப்பாக எம்மோடு இருக்கும் 60 வயதை தாண்டிய 4 முதியோரும் இப்போது மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். உண்மையைச் சொன்னால் என்னால் கூட இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்கு பேச முடியும் என்று தெரியவில்லை. அந்தளவுக்கு படகில் இருப்பவர்களின் உடல்நிலை நாளுக்கு நாள் மோசமடைந்து வருகின்றது.

ஒரேயொரு நிபந்தனை நாம் உலகத்தின் எந்த மூலையில் உள்ள ஏதாவது ஒரு நாட்டிலேனும் நிம்மதியாகவும் பாதுகாப்பாகவும் வாழவே விரும்புகிறோம். ஆனால் அந்நாடு ஐ.நா.வின் ஏதிலிகள் தொடர்பான பிரகடனத்தில் கைச்சாத்திட்ட நாடாக இருக்கவேண்டும் என்பதே எமது ஒரேயொரு நிபந்தனை.

அந்த வகையிலேயே இந்தோனேஷியாவுக்கும் சென்று வாழ்வதற்கு நாம் அஞ்சுகின்றோம். ஐ.நா.வின் ஏதிலிகள் தொடர்பான பிரகடனத்தில் கைச்சாத்திட்ட எந்தவொரு நாட்டிற்கு அனுப்பிவைத்தாலும் அங்கு செல்வதற்கு நாம் தயாராக இருக்கிறோம். அவ்வாறான நாடொன்றில் ஏதிலி அந்தஸ்துடன் பாதுகாப்பாக வாழ முடியும் என திடமாக நம்புகிறோம்.

நம்பிக்கை இது தொடர்பாக இந்தோனேஷியாவின் தொழிலாளர் கட்சிப் பிரதிநிதிகளிடம் எடுத்துக் கூறியுள்ளதுடன் ஐ.நா. ஏதிலிகள் பேரவை அதிகாரிகளை சந்திப்பதற்கான அவகாசத்தை பெற்றுத் தருமாறும் கோரியுள்ளோம். மறுபுறத்தில் இது குறித்து சட்ட ஆலோசனைகளையும் பெற்று வருகின்றோம். இந்நிலையில், இந்தோனோஷிய அரசாங்க·ம் மனிதாபிமானத்துடன் நடந்து கொள்வதாகவே தோன்றுகின்றது.

இவ்வாறான ஒரு பின்னணியில், எமக்கு ஆறுதலளிக்கும் வகையில் பாதுகாப்புமிக்க நாடொன்றில் வாழ்வதற்கான ஏற்பாடு மேற்கொள்ளப்படும் என நாம் திடமாக நம்புகிறோம்.

இதேவேளை, கிறிஸ்மஸ் தீவிற்கு செல்வதற்கு அனுமதியளிக்காவிட்டால் படகை தீயிட்டுக் கொளுத்துவோம் என நாம் எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளதாக சர்வதேச அளவில் செய்திகள் வெளியாகியுள்ளதாக அறிகிறோம். உண்மையில், அவ்வாறான அச்சுறுத்தல் எதனையும் நாம் விடுக்கவில்லை.

துன்பங்களையும் இழப்புக்களையுமே வாழ்வில் சந்தித்த இலங்கைத் தமிழ் ஏதிலிகளாகிய நாம் போக்கிடமின்றிய ஒரு நிர்க்கதியான சூழ்நிலையின் காரணமாக இன்னும் நொந்து போயுள்ளோம்.

எனவே, ஐ.நா.வின் ஏதிலிகள் பிரகடனத்தில் கையொப்பமிட்ட ஏதாவதொரு நாட்டிற்கு எம்மை அனுப்புவதற்கு துரிதமாக நடவடிக்கை எடுக்கவேண்டுமென்று மனிதாபிமானத்தின் பெயரால் சர்வதேசத்தை வேண்டி நிற்கின்றோம் என்றார்.
Source:http://www.meenagam.org/?p=14496#more-14496

உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் சிவத்தம்பி கலந்து கொள்வார்: கருணாநிதி - பங்கேற்பது குறித்து இன்னமும் முடிவெடுக்கவில்லை: சிவத்தம்பி

செவ்வாய்க்கிழமை, 27 ஒக்ரோபர் 2009, 03:22.04 AM GMT +05:30 ]

அடுத்த ஆண்டு கோவையில் நடைபெறவிருக்கும் உலகத் தமிழ் செம்மொழி மாநாட்டில் பேராசிரியர் சிவத்தம்பி கலந்துகொள்வார் என்று தமிழக முதல்வர் மு. கருணாநிதி அறிவித்திருக்கிறார். மாநாட்டில் பங்கேற்பதா இல்லையா என்பதை தாம் இன்னமும் இறுதியாக முடிவெடுக்கவில்லை என்று இலங்கை தமிழறிஞர் கா.சிவத்தம்பி அவர்கள் நேற்று பி.பி.ஸி.க்கு தெரிவித்தார்.

தற்போதுள்ள தமிழ் அரசியல் சூழ்நிலையில் இந்த மாநாட்டில் பங்கேற்பது பொருத்தமற்றது என சிவத்தம்பி பி.பி.ஸி. க்கு சில நாட்களுக்கு முன்பு அளித்த பேட்டியில் கூறியிருந்தார்.

ஆனால் இது குறித்து திங்கட்கிழமை கருத்து வெளியிட்ட தமிழக முதல்வர் மு கருணாநிதி, கார்த்திகேசு சிவத்தம்பி அவர்கள் அடுத்த ஆண்டு கோவையில் நடைபெறவிருக்கும் உலகத் தமிழ் செம்மொழி மாநாட்டில் கலந்துகொள்வார் என்று அறிவித்திருக்கிறார்.

ஆய்வரங்க பணிக்காக முன்னதாகவே வருவதாக சிவத்தம்பி தெரிவித்திருப்பதாகவும், மேலும் விவாதப்பொருட்களாக எடுத்துக்கொள்ள ஐந்து விடயங்களை குறிப்பிட்டிருக்கிறார் என்றும் திங்கட்கிழமை சென்னையில் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையொன்றில் கருணாநிதி கூறியிருக்கிறார்.

மேலும் சிவத்தம்பி அவர்களின் ஆலோசனையின்பேரில்தான் ஜனவரியில் நடக்கவிருந்த மாநாடு ஜூன் மாதத்திற்கு ஒத்திவைக்கப்பட்டதாகவும் தெரிவித்திருக்கிறார்.

இந்தப் பின்னணியில் கருணாநிதியின் இன்றைய அறிவிப்பு குறித்து பிபிஸி தமிழோசையிடம் கருத்து தெரிவித்த சிவத்தம்பி அவர்கள், மாநாட்டில் பங்கேற்பதா இல்லையா என்பது தொடர்பில் தாம் இன்னமும் இறுதி முடிவு எடுக்கவில்லை என்று தெரிவித்திருக்கிறார்.

Source: http://www.tamilwin.com/view.php?2eSWnf00bFj0C2edQG773bch9EY4d4E2h2cc27pY3d430QH2b02nLW3e

Love-lorn Lankan girl creates flutter at airport

Published Date: 25/Oct/2009
G Saravanan

Chennai, October 24: IT was an unusual drama at the Chennai Airport in the early hours of Saturday when a Sri Lankan girl with a deportation order refused to board a Colombo-bound flight. According to sources, Hanifa Nisha Rani was directed to return to Sri Lanka with an emergency visa by a court in Andhra Pradesh after completing a two-year jail term there for entering India with a fake Indian passport two years ago. Rani lived in Kuwait and reportedly fell in love with an Andhra boy there. When he returned to India for good, Rani reportedly took a fake passport to land in India in search of her lover, to eventually get united with him. But the love-struck girl was caught at the Hyderabad Airport for entering India with a fake passport and subsequently jailed for three years.

Since her conduct was good at prison, a local court reduced her jail term by a year and ordered her deportation to Lanka. Based on an Andhra court’s request, Sri Lankan Deputy High Commission in Chennai issued an Emergency Certificate (EC) for deportation in October first week. After necessary clearance from Andhra, two policemen brought her to Chennai, to be sent to Colombo. After getting the boarding pass for a flight, Rani’s behaviour changed dramatically at the airport lobby as she refused to board the aircraft. She even tore the EC and other documents needed for the travel.

She also pleaded with police officials and airline staff to allow her to stay in India so that she could continue to search for her lover for whom she had come from her homeland three years ago. Though Rani claimed she had no relatives now in Lanka, Deputy High Commission sources confirmed that her parents now live at Anuradhapura near Colombo. While airport sources said that she would be accommodated in any late-night flight to Colombo, Deputy High Commission sources said that her journey to Colombo is very likely to be delayed since she did not have her EC. She now needs a new EC and it could be issued only after Monday, it is reliably learnt.

Port Trust Hospitals dying: staff unions

Published Date: 23/Oct/2009
G Saravanan

Chennai, October 22: MEMBERS of trade unions in Chennai Port Trust have alleged that the three trust-run hospitals are dying a slow death due to official negligence.

The apathy has led to poor patronage from dock workers. Workers say the main hospital located inside the port premises and two outpatient units with dispensaries, at Rajaji Salai (diabetes centre) and inside Tondiarpet Housing Colony, are understaffed and have been facing shortage of medicines for the last several months.

D Purushothaman, general secretary of the Transport and Dock Workers’ Union, says, “These three hospitals, which once catered to more than 20,000 working and retired port trust employees, are now in a bad shape due to official negligence... The main hospital, which was set up to cater thousands of workers, has only one ambulance.” One of the main grouse of workers is the non-availability of scanners in the main hospital. It forces them to spend money in private hospitals for diagnosis.

A worker says the trust has a clandestine arrangement with three private pharmacy shops located at Royapuram, Mannadi and Broadway. “Most of the time when doctors prescribe medicines, they are not available at the dispensaries and outpatients are forced to visit these shops to get the medicines,” he alleges.

Port staff appeal to minister for increment

Published Date: 23/Oct/2009 - (NIE)

G Saravanan

Chennai, October 22: PORT and Dock Labour Union, affiliated to Bharathiya Mazdoor Sangh, has appealed to Union Shipping Minister G K Vasan to look into the genuine demand of Chennai Port Trust employees on double increment issue.

Union general secretary R Santhanam told Express: “The Trust which registered over Rs 190 crore net profit last fiscal should seriously think about giving double increment to its employees since it has completed 125 years of existence with a sustained growth.”

“When the Neyveli Lignite Corporation (NLC) can give double increment to its employees on completion of 50 years and the TNEB with one increment for its employees, why can’t the Chennai Port Trust,” asked Santhanam.

Regarding the demand, members of the Port and Dock Labour Union led by Santhanam met Vasan recently and who promised them with personal persual to the issue with the board members of the Port Trust. According to estimate, if the Port Trust gives its nod to double increment to all workers next month, its salary expenditure could rise only by another Rs 1.5 crore to Rs 2 crore annually.

The Trust employees were only able to receive a five-gram gold coin and a wrist watch after a nod at the meeting of board members for celebrations on completion of 125 years of existence two years ago. According to sources, in the meet, not a single member had raised the proposal for announcing double increment for Port Trust employees.

Corpn gets RTI rap: Tahsildar, corpn official fined

Published Date: 22/Oct/2009

G Saravanan

Chennai, October 21: THE Tamil Nadu In formation Com mission has impo sed a hefty fine of Rs 25,000 on a tahsi ldar and Chennai Corpo ration public in formation officer (PIO) and also ordered strong disci plinary action against them for de nying in formation sought thro ugh RTI applications.

Delivering de tailed and sepa rate orders on three RTI appli ca ti ons moved by Che n nai- based RTI acti vist and re search scho lar R Nataraj an, the com mission came down heavily on the erring off icials, espe ci ally tahsi ldar of Myla pore- Tri plicane taluk off ice who per sistently de nied de tails sought thro ugh two RTI appli ca tions.

The com mission also orde red fra ming of cha rges aga inst the Che n nai Corpo ra tion PIO con cerned for viola ting the RTI Act and igno ring sum mons to appear for en quiry at the Com missionerate and re port the re sults of the en quiry within six weeks to the com mission. “It’s in deed a landmark order against the erring off icials who have scant re gard to the RTI Act and its applicants,” Nataraj an told Express.

In one of his three applications to the tahsi ldar, Nataraj an asked for in formation re garding en croachment 4 grounds of land worth over Rs 75 cro res by a major local firm in the Boat Club locality. An en quiry by the panel found that even after 15 months, the in formation sought by Nataraj an has not been given and the tahsildar eviden tly avo ided giving the parti cular de tail to him.

In ano ther case, Nataraj an had sought de tails from the very same tahsi ldar re garding a plot number 131 in St Mary’s Road, which appa re ntly is under ille gal occu pa tion.In this case too, the com mission found that the tahsi ldar of Myla pore- Tri plicane has been de linquent in sup plying the in formation sought by Natarajan.

Taking ex ception to the atti tude, the com mission orde red that the tahsi ldar be cha rge she eted under esta bli shed rules and an en quiry con ducted and re port filed be fore the com mission within eight weeks.

It also orde red the Che n nai Col le ctor to be per sonally re sponsible to en sure the sup ply of the sought in formation within 48 hours at the petitioner's reidence. Corpora tion PIO came on the com mission’s firing line for his per sistent de nial of de tails de spite seve ral di rections from the in formation com mission to give the in formation to Nataraj an for the past two years.

சென்னை துறைமுக பொறுப்புக் கழகம் தொடர்பான வழக்கு: சி.பி.ஐ. வழக்கில் பின்னடைவு ஏன்?

திருவொற்றியூர், அக். 25: பல கோடி ரூபாய் முறைகேடு நடந்ததாக சி.பி.ஐ. தரப்பில் உறுதியாக நம்பப்படும் சென்னை துறைமுக பொறுப்புக் கழகம் தொடர்பான வழக்கு ஏதோ காரணத்துக்காக தாமதம் செய்யப்படுகிறது என்ற சந்தேகம் அதிகார வட்டாரத்தில் எழுந்துள்ளது.

சென்னை துறைமுக பொறுப்புக் கழக முன்னாள் தலைவர் கே.சுரேஷ் மீது சி.பி.ஐ. தொடர்ந்த வழக்கில் என்ன காரணத்துக்காக பின்னடைவு ஏற்பட்டுள்ளது என்பது கேள்விக் குறியாகவே உள்ளது.

வழக்குப் பதிவு செய்யப்பட்டு நான்கு மாதங்கள் ஆகியும் இதுவரை கைது உள்ளிட்ட நடவடிக்கைகள் கூட எடுக்க முடியாமல் இருப்பதற்கு அரசியல் தலையீடு காரணமாக இருக்கும் என்று கூறப்படுகிறது.

சென்னைத் துறைமுக பொறுப்புக் கழகத் தலைவராக ஐந்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பதவி வகித்த ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரி சுரேஷ் வீட்டில் கடந்த ஆகஸ்ட் மாதம் சி.பி.ஐ. சோதனை நடத்தியது.
இதில் ரூ 2.36 கோடி சொத்து ஆவணங்கள் கைப்பற்றப்பட்டன. பின்னர் வங்கி லாக்கர்களைத் திறந்து சோதனை நடத்தியதில் மேலும் 5 கிலோ தங்கம், ரூ. 50 கோடி மதிப்புள்ள சொத்து ஆவணங்கள் சிக்கின.

ஜென் ஜார்ஜியோ என்ற கப்பலை விதிமுறைகளுக்கு மாறாக சென்னை துறைமுகத்திற்குள் வர அனுமதி அளித்த வகையில் துறைமுக நிர்வாகத்துக்கு ரூ.20 கோடி வரை நஷ்டத்தை சுரேஷ் ஏற்படுத்தினார் எனக் கூறி சி.பி.ஐ வழக்குப் பதிவு செய்தது.
துறைமுக தளங்கள் ஒதுக்கீடு, சேது சமுத்திர திட்டக் குளறுபடி, 125-வது ஆண்டு விழா கொண்டாட்டம், நிலக்கரியைக் கையாள "கன்வேயர்' அமைத்ததில் முறைகேடு எனப் பல புகார்கள் கூறப்பட்டன.

இதில் தொடர்புடைய உயர் அதிகாரிகள், "அரசியல் அதிகார மைய'த்தில் இருப்பவர்கள் எனவும் முறைகேடுகளில் ஈடுபட்ட அனைவரும் மொத்தமாகச் சிக்குவார்கள் என அனைத்துத் தரப்பினரும் உறுதியாக நம்பினர்.

ஆனால் சிபிஐ தரப்பில் தொடர் நடவடிக்கை ஏதும் எடுக்கப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை என துறைமுகத் தொழிற்சங்க நிர்வாகி ஒருவர் தெரிவித்தார்.
வெளிப்படையான ஆதாரங்கள்: சுரேஷ் வீட்டில் சோதனை நடத்தியபோது தங்க பிஸ்கெட், சொத்து ஆவணங்கள், தங்க நகைகள், ரொக்கப் பணம், வெளிநாட்டு கரன்சிகள் கைப்பற்றப்பட்டன என்று கூறப்பட்டது.

வருமான வரித்துறையில் அவர் தாக்கல் செய்துள்ள விவரங்களின்படி அவருடைய ஆண்டு வருமானம் ரூ. 5 லட்சம்தான். சம்பளப் பணம் வரவு வைக்கப்பட்ட வங்கியில் இருந்து சம்பளத் தொகையை சிறிது கூட எடுக்காமல் பல கோடி ரூபாய் சொத்து சேர்த்தது எப்படி என்று சி.பி.ஐ. அதிகாரிகள் கேள்வி எழுப்பியுள்ளனர்.

துறைமுக பொறுப்புக் குழுத் தலைவர் பதவியிலிருந்து மாற்றம் செய்யப்பட்ட கடந்த ஜூன் மாதமே சென்னை கொட்டிவாக்கத்தில் ரூ.5 கோடி ரூபாய் சந்தை மதிப்புள்ள வீட்டு மனையைத் தனது மனைவி கீதாவுடன் சேர்ந்து சுரேஷ் வாங்கியுள்ளார்.
இதற்கான முத்திரைத்தாள் கட்டணம் மட்டும் ரூ.12 லட்சம் ரொக்கமாக சுரேஷ் செலுத்தியது எனப் பல ஆதாரங்கள் இருந்ததால், ஓரிரு நாளில் சுரேஷ் கைது செய்யப்படுவார் என சி.பி.ஐ. தரப்பில் அப்போது கூறப்பட்டது.
ஆனால், இதில் தொடர் நடவடிக்கை ஏதும் இல்லாததன் பின்னணி குறித்து சந்தேகம் எழுந்துள்ளது என்கிறார் துறைமுகக் கழக ஊழியர் ஒருவர்.

அரசியல் தலையீடு காரணமா?

மத்தியப் பிரதேச "கேடர்' ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரியான சுரேஷ், சென்னை துறைமுகத் தலைவராக முதலில் நியமிக்கப்பட்டார். ஆனால் இவருக்கு கப்பல் துறையில் இருந்த செல்வாக்கின் காரணமாக தூத்துக்குடி துறைமுகம் மற்றும் சேது சமுத்திர திட்டம் உள்ளிட்டவைகளுக்கும் கூடுதல் பொறுப்புகளை ஏற்றார்.

சுரேஷ் இப்படி பலமானவராக மாறியதற்கு அரசியல் செல்வாக்கே காரணம் என அப்போது கூறப்பட்டது. அதே அரசியல் செல்வாக்குதான் சி.பி.ஐ வழக்கு, கைது நடவடிக்கைகளில் இருந்தும் அவரை இப்போது காப்பாற்றி வருவதாகத் தெரிகிறது என்று துறைமுக வட்டாரத்தில் தெரிவிக்கின்றனர்.

நடவடிக்கை தொடரும்:
சுரேஷ் மீதான வழக்கு குறித்து சி.பி.ஐ. தரப்பில் தெரிவிக்கப்பட்ட விவரம் வருமாறு: சுரேஷைக் கைது செய்துதான் விசாரணை நடத்த வேண்டும் என்பது கட்டாயமில்லை. ஆனால் அவர் மீதும் முறைகேடுகளில் தொடர்புடைய அதிகாரிகள், இதர தரப்பினர் மீதும் தொடர்ந்து விசாரணை நடந்து வருகிறது.

மோசடி குற்றச்சாட்டில் தொடர்புடைய சுரேஷ் மீது துறை ரீதியிலான நடவடிக்கை எடுக்குமாறு நாங்கள் அறிவுறுத்தி உள்ளோம், எவ்வித குறுக்கீடுகளும் எங்களைப் பாதிக்காது என சி.பி.ஐ. தரப்பில் கருத்து தெரிவித்தனர்.

துறை ரீதியான விசாரணை நடத்தப்படுவதாக இருந்தால், அந்த வழக்கை மத்தியப் புலனாய்வுத் துறை விசாரிக்க வேண்டிய அவசியம்தான் என்ன? சிபிஐ விசாரிக்கும் வழக்கில் துறை விசாரணை என்பது சந்தேகத்தை அதிகரிக்கிறது என்கிறது துறைமுக வட்டாரம்.

Source: http://www.dinamani.com/edition/story.aspx?SectionName=Chennai&artid=145149&SectionID=97&MainSectionID=97&SEO=&Title=சி.பி.ஐ. வழக்கில் பின்னடைவு ஏன்?

அதிர்ச்சியூட்டும் மேலும் சில புகைப்படங்கள் வெளியாகியுள்ளன

BREAKING NEWS...

இதுவரை பாராத அதிர்ச்சியூட்டும் கொடூரமான சில புகைப்படங்கள் வெளியாகியுள்ளன. பிற இணையத்தளங்களில் இப் புகைப்படங்கள் வந்திருக்கிறதா எனத் தெரியாதபோதும், இலங்கை இராணுவத்தால் கொடூரமாக கொலைசெய்யப்பட்ட உடலங்கள் அதிர்ச்சியூட்டுகின்றன. கண்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்ட நிலையில் சில உடலங்களும், மார்பில் சிகரெட்டால் சுடப்பட்டு மேலும் சித்திரவைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு கொலைசெய்யப்பட்ட இந்த உடலங்களின் புகைப்படங்கள் இன்று கிடைக்கப்பெற்றுள்ளன.இக் கொலைகள் எப்போது நடைபெற்றன என்ற விவரத்தைப் பெறமுடியவில்லை. தற்போது சிங்கள இராணுவத்தினரிடம் சரணடைந்துள்ள விடுதலைப் புலிகளை இலங்கை இராணுவம் இவ்வாறு படுகொலை செய்ததா என்ற சந்தேகம் வலுக்கிறது. ஆதலால் இந்தப் புகைப்படங்களை நீங்கள் ஏற்கனவே பார்த்திருந்தால் எம்முடன் தொடர்புகொள்ளுங்கள், வாசகர்களே. பெண்கள் உட்பட சுமார் 4நால்வர் இங்கு கொலைசெய்யப்பட்டு இருப்பதை அவதானிக்க முடிகிறது. கடுமையான சித்திரவதைக்குப் பின்னர் இவர்கள் கொலைசெய்யப்பட்டதற்கான சான்றுகள் இவர்கள் உடல்களில் இருக்கின்றன. எனவே இது குறித்த தகவல் யாருக்காவது தெரியும் என்றால் அதிர்வுடன் தொடர்புகொள்ளவும். athirvu@gmail.com
Visit: http://www.athirvu.com/target_news.php?getnews=news&action=fullnews&showcomments=1&id=712

ஐந்தாம் கட்ட ஈழப் போர் ஆரம்பமாகிவிட்டது? : பாரிஸ் ‘ஈழநாடு’

வட்டுக்கோட்டையில் ஆரம்பித்து முள்ளிவாய்க்காலில் முடிவுற்றதாக சிங்கள அரசால் அறிவிக்கப்பட்ட ஈழத் தமிழர்களது விடுதலைப் போர் புதிய பரிமாணங்களோடு புலம்பெயர் தேசங்களில் பலம் பெற்று வருகின்றது. இது சிங்கள தேசம் முற்றிலும் எதிர்பார்க்காத புதிய களமாக அமைந்துள்ளது.
விடுதலைப் புலிகளது இராணுவக் கட்டமைப்பை அழித்துவிட்டால், ஈழத் தமிழர்களின் விடுதலை வேட்கையை இல்லாமல் ஆக்கி விடலாம் என்பதே ராஜபக்ஷக்களின் கணிப்பாக இருந்தது. பிரபாகரன் அவர்களை மையப்படுத்தியே விடுதலைப் புலிகள் அமைப்பு இயங்கி வந்ததால் முள்ளிவாய்க்கால் பேரழிவுக்குப் பின்னர் புலம் பெயர் தேசங்களில் வாழும் தமிழர்கள் மத்தியில் குழப்பங்களும் பிளவுகளும் உருவாகும் என்பதே சிங்களத்தின் கனவாக இருந்தது. அதற்கான பல சதிகாரர்களும் தமிழ் மக்கள் மத்தியில் ஊடுருவ விடப்பட்டனர். பலவிதமான குழப்பங்கள் நிறைந்த செய்திகளும் வெளியிடப்பட்டன.
ஆரம்பத்தில் சிங்கள தேசம் எதிர்பார்த்தபடி புலம்பெயர் தமிழர்கள் மத்தியில் குழப்பங்களும், சலசலப்புக்களும் உருவாகினாலும், அது வெகு விரைவாகவே தமிழ்த் தேசிய உணர்வாளர்களால் முறியடிக்கப்பட்டது. சிங்கள தேசத்தின் கொடூரங்கள் முள்ளிவாய்க்காலுடன் முற்றுப் பெற்றிருந்தால், இந்தக் குழப்பங்கள் நீடித்துச் சென்றிருக்கலாம். ஆனால், தொடர்ந்தே செல்லும் சிங்கள இனவாதக் கொடூரங்கள் வன்னி மக்களை வதை முகாமில் இட்டதன் மூலம்; ஒன்றிணைந்து போராடவேண்டிய அவசியத்தை புலம்பெயர் தமிழர்களுக்கு மேலும் மேலும் அவசியமாக்கியது.
தமிழீழ விடுதலையை வேகமாக முன்நகர்த்தும் பணிக்காக புலம்பெயர் தமிழர்கள் ‘நாடு கடந்த தமிழீழ அரசு’, ‘உலகத் தமிழர் பேரவை’ என்ற இரு அமைப்புக்களையும் இரு படை அணிகளாக முன்நிறுத்திச் செயற்பட, தமிழ் இளையோர் அமைப்புக்களும் போர்க் களத்தில் தீவிரமாக இறங்கியுள்ளன. ஆக மொத்தத்தில், ‘ஐந்தாவது கட்ட ஈழப் போர்’ புலம்பெயர் தேசங்களில் மையங்கொண்டுள்ளது என்றே கருதத் தோன்றுகிறது. ஆயுதம் ஏந்திய நான்கு கட்ட ஈழப் போர்களை விடவும் வீரியமாக இந்த ஆயுதம் ஏந்தாத போர் வீறு கொண்டு எழ ஆரம்பித்துள்ளது. கடந்த சனிக்கிழமை புலம்பெயர் தேசங்கள் எங்கும் நடைபெற்ற சிங்கள அரசின் இன வன்முறைக் கொடுமைகளுக்கெதிரான போராட்டங்களில் பெருந்தொகையான மக்கள் கலந்து கொண்டது இதற்குச் சாட்சியாக அமைந்துள்ளது.
தற்போது, நாடுகடந்த தமிழீழ அரசுக்கும் உலகத் தமிழர் பேரவைக்கும் இடையே குழப்பத்தையும், போட்டியையும் உருவாக்கும் கைங்கரியங்களில் சிங்களக் கைக்கூலிகள் முனைந்து செயல்பட்டு வருகின்றனர். புலம்பெயர் தமிழர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் இந்த இரு அமைப்புக்களையும் இரு கண்களாக வளர்க்க முன் வந்துள்ள நிலையில், பதவி ஆசை பிடித்த சிலர் இரு அமைப்புக்களுக்கும் இடையே போட்டிகளை உருவாக்கும் முயற்சியிலும் ஈடுபட்டு வருகின்றனர்.
முன்னர், தமிழீழத் தேசியத் தலைமையே புலம்பெயர் தேசத் தமிழர்களின் அரசியல் செயற்பாடுகளை நெறிப்படுத்தி வந்தனர். அதற்கு தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் அவர்கள்மேல் புலம்பெயர் தமிழர்கள் வைத்திருந்த நம்பிக்கையும், விடுதலைப் புலிகளின் வீரமும், தியாகமும் புலம்பெயர் தமிழர்களை விடுதலைப் புலிகள் பக்கம் அணி திரள வைத்திருந்தது. ஆனாலும், தீர்க்க தரிசனப் பார்வை கொண்ட தமிழீழத் தேசியத் தலைவர் அவர்கள் முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்திற்கு முன்னதாகவே அடுத்த கட்ட விடுதலைப் போரை புலம்பெயர் தேசங்களை நோக்கி நகர்த்திவிட்டார்.
தமிழீழ விடுதலைப் போராட்டத்தைத் தோற்கடிக்க இந்திய – சிறீலங்கா கூட்டுப் போர் நடவடிக்கையில் விடுதலைப் புலிகளுக்கு இரண்டு தெரிவுகள் மட்டுமே இருந்தன. இந்த கூட்டு எதிர் சக்திகளிடம் சரணடைவது அல்லது விடுதலைப் போரைத் தொடர்ந்து நடாத்தி, அந்த அர்ப்பணிப்பு மூலம் அதனைப் புலம்பெயர் தமிழர்களிடம் கையளிப்பது என்ற தெரிவில் தமிழீழ தேசியத் தலைவர் அவர்கள் தமது இலட்சியத்தைக் கைவிட மறுத்து இறுதிவரை களமாடினார். அதற்கு முன்னதாகவே, கடந்த வருட மாவீரர் தின உரையில் புலம்பெயர் தமிழர்களிடம் விடுதலைப் போராட்டத்தை ஒப்படைத்திருந்த அவரது தீர்க்க தரிசனம் மெய் சிலிர்க்க வைப்பதாக உள்ளது.
இந்த நிலையில், புலம்பெயர் தேசங்களில் மக்களால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த இரு போராட்ட அமைப்புக்களும் கத்திமீதான பயணத்திற்கே அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளனர். பாதையில் கொஞ்சம் சறுக்கினாலும் கால்கள் அறுபடும் அபாயம் உள்ளதை அவர்கள் நிச்சயம் உணர்ந்திருப்பார்கள். இவர்களது தமிழீழ விடுதலை நோக்கிய பயணத்தை நெறிப்படுத்தும் பொறுப்பில் புலம் பெயர் தமிழர்களே உள்ளார்கள். இதில் எங்கு பிழை நேர்ந்தாலும், அதற்குக் காரணமானவர் மக்களால் தூக்கி எறியப்படும் சாத்தியம் பலமானதாகவே உள்ளது.
ஏற்கனவே, உலகத் தமிழர் பேரவையினரின் நாடு தழுவிய அமைப்புக்கள் ஜனநாயக உரிமை கொண்ட அமைப்பாளர் தெரிவுக்கு அழைப்பு விடுத்துள்ளனர். இரு வருட கால ஆயுள் கொண்ட இதன் நிறைவேற்று அமைப்பை அந்தந்த நாடுகளில் வாழும் தமிழ் மக்களே ஜனநாயக முறைப்படி தெரிவு செய்வார்கள் என்பதை யாப்பு ரீதியாகப் பதிவு செய்துள்ளார்கள். மாறும் தலைமை முறை கொண்ட இந்த அமைப்பு முறை தவறுகளுக்கு இடம் கொடுக்காது திறமைகளுக்கே இடம் கொடுக்கின்றது. பெரும்பாலும், நாடு கடந்த தமிழீழ அரசு அமைப்பும் இவ்வாறான யாப்பு மூலமான உரிமைகளை மக்களுக்கு வழங்குவதன் மூலம், இந்த இரு அமைப்புக்களும் தமிழீழ விடுதலைப் போரை மக்கள் பலத்துடன் முன் நகர்த்திச் செல்ல முடியும்.
நாங்கள் போகும் பாதை எதுவாக இருப்பினும் இலக்கு என்பது தெளிவானதாக இருக்க வேண்டும். இலக்குத் தவறிய பயணம் ஒட்டு மொத்த தமிழீழ மக்களையும் மீண்டும் புதைகுழிக்கே அழைத்துச் செல்வதாக முடியும். தமிழீழ தேசியத் தலைவரது தமிழீழம் என்ற இலக்கில் சமரசம் என்பது ஏற்றுக்கொள்ள முடியாதது. வட்டுக்கோட்டை வரை முள்ளிவாய்க்கால் வரை அத்தனை இழப்புக்களையும் தமிழினம் தாங்கிக்கொண்டது தமிழீழம் என்ற இலட்சியத்திற்காகவே. அதில் சமரசம் செய்யும் எந்த முயற்சியிலும் யாரும் ஈடுபட முடியாது என்பது இறுதியான, உறுதியான முடிவாகும்.
தமிழீழ தேசியத் தலைவர் அவர்களால் புலம்பெயர் தேச தமிழீழ மக்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்ட ஐந்தாம் கட்ட ஈழப் போரை வேகமாக முன்னெடுத்து தமிழீழ விடுதலையை வென்றெடுக்கும் பணியையே இந்த அமைப்புக்களின் தலைமைகள் முனைந்து செயற்படுத்த வேண்டும். அல்லது அவர்கள் தமது பொறுப்புக்களிலிருந்து விலகி இலட்சியத்தை முன்னெடுக்கும் தகுதி உள்ளவர்களுக்கு இடம் கொடுக்க வேண்டும்.

Source:http://www.meenagam.org/?p=13778#

ஈழத்தமிழ்த்தேசிய இனம்:தேசியத் தன்னுரிமையே வரலாற்று வழித் தீர்வு - முனைவர் த.செயராமன்

வரலாறு ஓர் உண்மையைப் பதிவு செய்திருக்கிறது.அது விடுதலை கோரும் ஓரினம் தன் இலக்கை அடையும் வரை ஓயாது என்பதுதான். போராடும் ஓரினம் சில களங்களை இழக்கலாம். பேரிழப்புகள் ஏற்படலாம். ஆனால் அது ஒருபோதும் ஓய்ந்து போவதில்லை.
கி.பி.முதல் நூற்றாண்டில் ரோமானியர்களிடம் நாடிழந்த யூதர்கள் 1948-ல் தங்களுக்கான நாட்டைப் படைத்துக்கொண்டார்கள். கி.பி.12- ம் நூற்றாண்டில் ஆங்கிலேய ஆளுகைக்குக் கீழ் வந்த அயர்லாந்தியர் 1922-ல் விடுதலை பெற்ற அயர்லாந்தைப் பெற்றனர், கி.பி.18-ம் நூற்றாண்டில் மும்முறை ஐரோப்பிய வல்லாதிக்க அரசுகளால் பங்கிடப்பட்டு விழுங்கப்பட்ட போலந்து 1918-இல் மீண்டும் விடுதலை பெற்ற தேசமாக பிறப்பெடுத்தது.
தொன்மை வரலாற்றுப் பாரம்பரியம் மிக்கத்தமிழினம் - இரண்டு தேசிய இனங்களாக, தமிழ்த்தேசிய இனம் மற்றும் ஈழத்தமிழ்த்தேசிய இனம் - வேற்றினத்தின் ஆளுகையில் வீழ்ந்து கிடக்கிறது. விடுதலைக்குப் போராடிய ஈழத்தேசிய இனம் இந்திய - சிங்கள வஞ்சகக் கூட்டணியால் வீழ்த்தப்பட்டிருக்கிறது. தமிழகத் தமிழ்த் தேசிய இனம் இந்தியத்துக்கு அடிமையாக இருந்து ஏவல் செய்து ‘கொசுறுப்’ பதவிகள் பெறுவதில் சுகம் காணுகிறது. ஆனால், தமிழகத்தில் தேசிய இன விடுதலை உணர்வு வளர்நிலையில் உள்ளது. ஈழத்தில் அடக்கவொன்னா வீச்சுடன் மீண்டும் எழும் நிலையில் உள்ளது. தேசிய இனங்களின் பிறப்புரிமை – தன்னுரிமை உலகெங்கும் மக்கள் சமூகங்களாக வாழ்கிறார்கள். அவர்கள் அரசியல் பூர்வமாக தனித்தனி தேசங்களாக அல்லது தேசிய இனங்களாக வாழ்கிறார்கள். மனித சமூகங்கள் வரலாற்றுப் போக்கில் தேசியம் இனம் என்ற அரசியல் அலகுகளாக மாறுகின்றன. ஒரு தேசிய இனம் என்பது வரலாற்றின் விளைபொருள். J.V..ஸ்டாலின் ஒரு தேசம் என்பது நான்கு அடிப்படைக் கூறுகளைக் கொண்டிருக்கும் ஒரு மக்கள் சமூகம் என வரையறுத்தார். ஒரு பொதுமொழி, ஒரு தொடர்ச்சியான வரையறுக்கப்பட்ட நிலப்பகுதி, ஒரு பொதுவான பொருளாதார வாழ்வு, பொதுப்பண்பாட்டில் வெளிப்படும் ‘தாம் ஓரினம்’ என்ற உளவியல் இவற்றைக் கொண்டிருக்கும் வரலாற்றுப் போக்கில் உருவான மக்கள் சமுதாயமே ‘தேசம்’ அல்லது ‘தேசிய இனம்’ (Nation) ஆகும்.இடைக்கால நிலப்பிரபுத்துவத்தின் அழிவில் முதலாளிய வகுப்பின் ஆதரவுடன் நவீன காலத் தொடக்கத்தில் (கி.பி.15-ம் ஆம் நூற்றாண்டு) முடிமன்னர்களின் தலைமையில் தேசங்கள் தோன்றின மன்னராட்சி தேசங்கள் பின்னர் 18-ம் நூற்றாண்டில் மக்களாட்சி தேசங்களாக மாறின. ஒவ்வொரு தேசமும் அல்லது தேசிய இனமும் தனக்கான தேசத்தை (Nation – State) படைத்துக்கொண்டது. தேசங்கள் - இறையாண்மை - தன்னுரிமை (National Self –determination) ஆகியவை உடன் பிறப்புகள். தன்னுரிமை அல்லது சுயநிர்ணய உரிமை ( Right to Self- Determination) என்பது ஒரு தேசிய இனத்தின் இறையாண்மை. ஒரு தேசிய இனம் தன்னுடைய அரசியல், பொருளியல், சமூக, பண்பாட்டு வாழ்வு நிலையைத் தானே முடிவு செய்து நடைமுறைப்படுத்திக் கொள்ள உரிமை பெற்றுள்ளது.
அதன் அடிப்படையில்தான் இன்று ஐரோப்பா முழுவதும் தேசிய இன நாடுகளாக (Nation – State) உருவாகியுள்ளது. தனக்கான சுதந்திரமான நாட்டைப்படைத்துக் கொள்ள ஒவ்வொரு தேசிய இனத்துக்கும் உரிமை உண்டு. ஒவ்வொரு தேசிய இனமும் இறையாண்மை உடையது. ஒரு தேசிய இனம் விரும்பினால் தனி நாடாகவும் இருக்கலாம், அல்லது தனது பிரிந்துபோகும் உரிமையுடன் ஒரு கூட்டாட்சியில் பங்கு பெற்றிருக்கலாம். ‘தன்னுரிமை’ என்பது ‘தன் தீர்மாணிப்பு உரிமை’ தனது அரசியல் கதி போக்கை ஒரு தேசிய இனம் தன் விருப்பப்படித் தீர்மானித்துக்கொள்வது என்று பொருள். ஒரு தேசிய இனம் தனித்து தேசிய அரசும் அமைத்துக் கொள்ளலாம் அல்லது அந்த உரிமையைக் கைவிடாமல் பிற தேசங்களுடன் சேர்ந்து ஒரு அரசின் கீழ் வாழவும் முடிவெடுக்கலாம். தன்னுரிமை ( சுயநிர்ணய உரிமை) என்பதன் பொருள் ஓரினத்தை இன்னோர் இனம் ஆளக்கூடாது என்பதுதான். தன்னுரிமை இல்லாமல் ஒரு தேசிய இனம் இருக்க முடியாது. அது தேசிய இனத்துடன் உடன் பிறந்தது. ஒரு தேசிய இனம் தனது இறையாண்மையைப் பயன்படுத்தி அது தன் அரசியல் கதிபோக்கைத் தானே நிர்ணயித்துக் கொள்கிறது. சனநாயகம் , தேசங்களின் இறையாண்மை, தன்னுரிமை ஆகியவை ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையவை இவற்றில் எந்த ஒன்று மறுக்கப்பட்டாலும் மற்றவை மறுக்கப்பட்டவை ஆகிவிடுகின்றன. ஒரு பல்தேசிய இன நாட்டில் இருக்கும் ஒரு தேசிய இனத்தின் ‘பிரிந்து செல்லும் உரிமையுடன் கூடிய தன்னுரிமை’ ஏற்கப்பட்டால் மட்டுமே, அத்தேசிய இனம் தனது இறையாண்மையுடனும், சனநாயக உரிமையுடனும் இருப்பதாகப் பொருள்படும்.
ஒரு பெருந்தேசிய இனம் ஒடுக்குமுறையை வெளிப்படையாகவோ அல்லது நுட்பமாகவோ செயல்படுத்தும். மேலோட்டமாகப் பார்க்கையில் சனநாயக உரிமைகள் அனைவருக்கும் அளிக்கப்பட்டுள்ளது போலத்தோன்றும். ஆனால் சிறிய தேசிய இனங்களின் உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டு ஒடுக்கப்படும். சிறு தேசிய இனத்தைச் சேர்ந்த மக்களுக்கு தனிமனித உரிமைகளை அளிப்பது, அதே நேரம் அந்த சமூகத்திற்கான (தேசிய இனத்துக்கான) உரிமைகளை மறுப்பது என்பது சனநாயக மறுப்பே ஆகும். ஏனெனில், மக்கள் சமூகம் என்பது உதிரிகளான தனிமனிதர்கள் அல்ல. அது ஒரு ‘கூட்டு உடல்’ (Collective Personality) தனி மனிதனுக்கு ஒரு வாழ்க்கை இருப்பது போலவே, ஒரு தேசிய இனத்துக்கும் ஒரு அரசியல் வாழ்வு இருக்கிறது. ஒரு தேசிய இனம் சனநாயகத்தை அனுபவிக்கும்போது, அதன் ஒவ்வொரு உறுப்பினனும் உரிமைகளை அனுபவிக்கிறான். அத்தேசிய இனத்தின் உரிமை பெற்ற அரசியல் வாழ்வு பறிக்கப்படும்போது, அந்த தேசிய இனத்தின் ஒட்டுமொத்த மக்களும் உரிமை இழக்கிறார்கள்.
தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் வரலாறுதேசங்கள் உருவானபோது தன் தீர்மானிப்பு உரிமையையும் பயன்படுத்தும் போக்கும் தொடங்கியது. ஒரு தேசிய இனத்துக்கு ஒரு நாடு என்பதுதான் தற்கால அரசமைவு முறை(Modern State System) ஆகும். இவற்றுக்கிடையில்தான் பன்னாட்டு உறவுகள் நடத்தப்படுகின்றன.
இந்த தேசிய அரசுகள் முறை ஐரோப்பாவில் முப்பதாண்டுப்போர் (1618-1648 கி.பி) முடிவடைந்த பிறகு தொடங்கியது. முப்பதாண்டுப்போர் என்பது கத்தோலிக்கர்களுக்கும் புராட்டஸ்டண்டு இளவரசர்களுக்கும் இடையே ஐரோப்பாவில் நிகழ்ந்த இறுதிப்போர். போரின் இறுதியில் 1648-ம் ஆண்டு வெஸ்ட்பாலியா சமாதானம் (Peace of Westphalia) ஏற்பட்டது. மதச்சீர்திருத்தக் காலத்தின் முடிவையும், அரசியல் புரட்சிக்காலத்தின் தொடக்கத்தையும் இந்த ஒப்பந்தம் குறித்தது.ஐரோப்பிய நாடுகள் பங்கேற்ற இந்த முப்பதாண்டுப் போரின் விளைவாக புனித ரோமானியப் பேரரசு (Holy Roman Empire) நடைமுறையில் முடிவுற்றது. புனித ரோமானியப் பேரரசில் அடங்கியிருந்த 343 அரசுகள் ஆட்சி உரிமை பெற்றன. சமயம் சார்ந்த அரசியல் வலுவிழந்தது. சமயப் சார்பின்மை என்பது அரசுகளின் புதிய கோட்பாடானது. தற்கால அரசுமுறை (Modern State System) இப்போது தொடக்கம் கண்டது. ஐரோப்பாவில் அரசுகள் ஒன்றைவிட மற்றொன்று தாழ்ந்தது அல்ல என்ற புரிதல் இதற்கு அடிப்படையானது. முன்பு புனித ரோமானியப் பேரரசே ஏனைய தேசிய அரசுகளை விட உயர்ந்தது எனக் கருதப்பட்டது. ஆனால், இதன்பிறகு பேரரசும் ஓர் ஐரோப்பிய அரசே மற்ற அரசுகளை விட அது உயர்ந்தது அல்ல என்ற எண்ணம் எழுந்தது. வெஸ்ட்பாலியா அமைதி ஒப்பந்தம் பல புதிய அரசுகளை உருவாக்கியது. டச்சு குடியரசுக்கு ஒரு நூறு ஆண்டு போராட்டத்திற்குப்பின் ஏற்பளிக்கப்பட்டது. ஹேப்ஸ்பர்க் அரச வம்சத்தை எதிர்த்து 400 ஆண்டுகாலம் போராடிய சுவிஸ் இப்போது விடுதலை அடைந்தது. இப்போது ஒவ்வொரு ஜெர்மானிய சிற்றரசின் இறையாண்மையும் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது.
அவை தங்கள் அரசியல் நிலையைத் தாங்களே தீர்மானித்தன. ‘ இறையாண்மையுள்ள சுதந்திர நாடுகள்’ என்ற அடிப்படையில் ஐரோப்பா மாற்ற மடையத் தொடங்கியது. இதன் அடிப்படையிலேயே புதிய பன்னாட்டுச் சட்டங்கள் எழுதப்பட்டன. அதன் அடிப்படையாக , 17-ம் நூற்றாண்டில் (முப்பது ஆண்டுப் போர் நடக்கும் காலத்திலேயே), ஹுகோ குரோஷியஸ் (Hugo Grotius). ‘போர் மற்றும் அமைதிக்கான சட்டம் பற்றி (On the Law of War and Peace) என்ற நூலை எழுதினார்.1648- ஆம் ஆண்டின் வெஸ்ட்பாலியா உடன்பாட்டிலேயே தன்னுரிமை (Right to self determination) பற்றிய சில குறிப்புகள் உள்ளன. இக்காலக்கட்டத்தில், தேசியம் என்ற உணர்வு ஒரு இன மக்களை ஒரு நாட்டுடன் இணைத்து அடையாளப்படுத்தியது.இக்காலக்கட்டத்தில் அரசியல் சிந்தனையாளர்களின் சிந்தனைகள் இப்போக்கை ஊக்குவித்தன. ஆங்கில அரசியல் சிந்தனையாளர் ஜான்லாக் (John Lock 1632 –1704) வாழ்வதற்கான உரிமை இயற்கையானது சுதந்திரம்சொத்துரிமை மற்றும் மனித உரிமைகளைக் காப்பதற்காகவே அரசுகள் உருவாக்கப்பட்டன.
மக்களே அரசுகளை உருவாக்கினர். கடமை தவறுமானால் அந்த அரசுகளை மக்கள் நீக்கலாம் என்றார். இதுவே சனநாயகத்தின் அடிப்படை. இக்கருத்து அமெரிக்க விடுதலைப் போரின் மீது (1775-1783) பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்தது. அமெரிக்க விடுதலைத் தலைவர்களுள் ஒருவரான ஜெபர்சன் (Jefferson) மீது ஜான் லாக்கின் கருத்து தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அவரால் வடிவமைக்கப்பட்ட அமெரிக்க விடுதலைப்பிரகடனம் (Declaration of Independence –4 July 1776) இவ்வாறு அறிவித்தது:"ஆளப்படுவோரின் ஒப்புதலில் இருந்தே அரசுக்கு நியாயமான அதிகாரம் கிடைக்கிறது.
இந்த இலக்குகளிலிருந்து ஒரு அரசுமுறை மாறுமானால், அந்த அரசை மாற்றுவது அல்லது அழிப்பது மற்றும் புதிய அரசை நிறுவுவது என்பது மக்களின் உரிமை"இதுவே ஒரு மக்களின் தன்னுரிமை (Self Determination). இது மேலும் பரிமாண வளர்ச்சி பெற்றது. பிரெஞ்சுப் புரட்சியில் (1789) ‘மக்களின் இறைமைக் கோட்பாடு’ (Doctrine of Popular –Sovereignty) உயர்த்திப் பிடிக்கப்பட்டது. பிரெஞ்சு சிந்தனையாளரான ரூசோ (Rousseau 1712-1778) ‘மக்கள் சமூகம் ஒரு சமுதாய ஒப்பந்தத்திற்கு வந்தது. இதனால் ஓர் அரசியல் சமூகம் உருவாக்கப்பட்டது அதன் ‘பொது விருப்பம்’ (General Will) இறையாண்மை உடையது. இறையாண்மை (Sovereignty) மிக்க ‘பொது விருப்பம்’ அரசை உருவாக்கியது. அந்த அரசு மக்களுக்கு தொண்டாற்ற வேண்டிய முகவர் மட்டுமே. அதை எப்போது வேண்டுமானாலும் மாற்றலாம்’ என்றார். பிரெஞ்சுப் புரட்சி இவ்விதம் மக்களின் இறையாண்மையையும் தன்னுரிமையையும் இணைத்தது. தன்னுரிமையைப் பயன்படுத்தும் திட்டமாக கருத்துக் கணிப்பு (Plebiscite) என்ற சனநாயக முறையையும் புகுத்தியது. பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் போது கூட்டப்பட்ட தேசிய அவை (National Assembly) பிரான்சின் அரசியலமைப்பைத் தீட்டுமுன் ‘மனிதன் மற்றும் குடிமகன் இவர்களின் உரிமைகளின் அறிக்கை’ (Declaration of Rights of man and Citizen –1789) என்ற பிரகடனத்தை வெளியிட்டது.
அது மனிதர்களின் சமத்துவத்தையும், இறையாண்மை நாட்டுமக்களிடமே இருக்கிறது என்ற கருத்தையும் வலியுறுத்தியது. மக்களின் இறையாண்மை தன்னுரிமையாக வெளிப்பட்டு அரசுகளைத் தெரிவு செய்தது. பிரெஞ்சுப் புரட்சியும், அடுத்து ஆட்சிப்பொறுப்பை கைக்கொண்ட நெப்போலியன் போன பார்ட்டின் நாடு விழுங்கும் பேரரசுக் கொள்கையும் தேசிய இன உணர்வை உசுப்பின.ஸ்பெயின், போலந்து, ரஷ்யா, பெல்ஜியம் ஆகிய நாடுகளில் தேசிய இன விடுதலை உணர்வு கிளர்ந்தது.
இவ்வுணர்வு இத்தாலியிலும், ஜெர்மனியிலும் பிரெஞ்சு ஆதிக்கத்திற்கெதிராக எழுந்தது. இத்தாலிய ஐக்கியம், ஜெர்மானிய ஐக்கியம் (1871) ஆகியவை சாதிக்கப்பட்டன.
தேசிய இனங்கள் தனித் தேசங்களைப் படைத்தபோதெல்லாம் தன்னுரிமைக் கோட்பாடு செயல்படுத்தப்பட்டது. 1820 களில் நடைபெற்ற கிரேக்க விடுதலைப்போரில் தன்னுரிமைக் கோட்பாடு செயல்பட்டது. 1830-இல் பெல்ஜியமும், அதன்பின் ஸ்பானிய அமெரிக்கக் குடியேற்றப்பகுதிகளும் தன்னுரிமை அடிப்படையிலேயே விடுதலை பெற்றன. ஐரோப்பாவில் வெடித்த 1848-ஆம் ஆண்டுப் புரட்சி பிரான்சு முதல் பல நாடுகளில் மாற்றங்களை விளைவித்தது. இப்புரட்சியின்போது தேசிய இனங்கள் தங்களுக்கென தனி தேசங்களை நிறுவ முயன்றன. இக்காலக் கட்டத்தில் தன்னுரிமைக் கோட்பாடு ஒவ்வொரு மக்களையும் ஓர் இனவழிச் சமூகமாக (Ethnic Entity) காணும் போக்கு வளர்ந்திருந்தது. இச்சமூகங்கள் தங்களுக்கான தனித்தனி நாடுகளுக்கு உரிமையுடையவை என்ற பார்வையும் வளர்ந்திருந்தது. இவ்வாறு தன்னுரிமைக் கோட்பாடு வலிமை பெற்று வந்தது. ஆனால், இராணுவ ரீதியில் வலிமை பெற்ற இனங்கள் தன்னுரிமையை நடைமுறைப்படுத்திக்கொண்டன. உதாரணமாக இத்தாலியும், ஜெர்மனியும் சிறிய தேசங்களான டேனியர், செக்குகள், சுலோவக்குகள், குரோட், சுலேவென்கள் -ஆகியவற்றின் தன்னுரிமை கோரிக்கைளாக இருந்தன. 1896-ஆம் ஆண்டு ஜுன் 21 முதல் ஜுலை 1 வரை இலண்டனில் நடைபெற்ற கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் இரண்டாவது அகிலத்தின் (Second International Congress) நான்காவது பேராயத்தில் தேசிய இனங்களுக்கான தன்னுரிமையை ஆதரித்து கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தீர்மானம் இயற்றினர். முதல் உலகப்போர் (1914- 1918) மற்றும் இரண்டாம் உலகப்போர் (1939-1945) ஆகிய போர்களுக்கு சிறு தேசங்களின் தன்னுரிமைகள் மிதிக்கப்பட்டமையும் காரணமாகும். ஆகவேதான் உலக அமைதியைப் பேணுவதற்காக முதல் உலகப்போருக்குப்பின்னும், இரண்டாம் உலகப்போருக்குப்பின்னும் தேசங்களின் தன்னுரிமை பிரகடனங்கள் மூலம் உறுதி செய்யப்பட்டன.முதல் உலகப்போர் (1914 - 1918) முடிவடைந்ததும் பல நாடுகள் தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் விடுதலை பெற்றன. பேரரசுகளான ஜெர்மனி, ஆஸ்திரியா, துருக்கி, ரஷ்யா ஆகியவை பல பகுதிகளை இழந்தன. மத்திய ஐரோப்பா மற்றும் மத்திய கிழக்கு ஐரோப்பாவில் புதிய தேசிய இன அரசுகள் தோன்றின. அவை பின்லாந்து, எஸ்தோனியா, லாட்வியா, லித்துவேனியா, போலந்து, செக்கோஸ் லோவேகியா, யூகோஸ்லாவியா ( பல தேசிய இனங்கள்). முதல் உலகப் போருக்குப்பின், ‘தேசிய இனங்களின் இறையாண்மையுள்ள ஆட்சியும், அவற்றில் சனநாயகமுறைமையும்’ என்ற புதிய போக்கு பரவியது. பலநாடுகள் தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் விடுதலை பெற்றன. 1914-இல் ஐரோப்பாவில் 19 நாடுகள் இருந்தன. 1919-இல் இது 26 ஆக உயர்ந்தது. தேசிய இனத் தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் பயன்பாடு நாடுகளின் எண்ணிக்கையை உயர்த்தியது. முதல் உலகப் போருக்குப்பின் உலக அமைதியைப் பேணுவதற்காக பன்னாட்டு மன்றம் (League of Nations) உருவாக்கப்பட்டது. அதற்கு முன்னோடியாக 1918-இல் ‘The League of Free Nations Association’ உருவானது. அமைதியை விரும்பிய தலைவர்கள் ‘நாடு’ (State) என்ற சொல்லுக்குப் பதில் ‘தேசம்“ (Nation) என்ற சொல்லையே பயன்படுத்தினார்கள்.20-ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் முதல் தேசங்களின் ‘தன்னுரிமை’க்கு உரிய மதிப்பு தரப்பட்டது. 1917-இல் அக்டோபர் புரட்சியை நடத்து முன் தேசிய இனங்களின் பிரிந்துபோகும் உரிமையுடன் கூடிய தன்னுரிமையை லெனின் உறுதி செய்தார். 1918-இல் வரையப்பட்ட சோவியத் யூனியனின் அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் , பிரிந்து செல்லும் உரிமையை ஏனைய குடியரசுகளுக்கு உறுதி செய்தது. தேசிய இனங்களின் பிரிந்து செல்லும் உரிமையுடன் கூடிய தன்னுரிமையை ஆதரிக்கும் நிலையில் லெனின் புதிய திசைவழிகளைக் காட்டினார். ‘தேசிய இன முரண்பாடுகள் ஒடுக்குமுறை வடிவம் பெறும்போது, விடுதலை என்ற வடிவம் தாங்கும் நிலை ஏற்படுகிறது’ என்றும் பிரிந்துபோகும் உரிமை என்பது அனைத்து அசமத்துவங்களையும் தனி ஆதிக்க உரிமைகளையும் அகற்றுவது என்றும் கருத்தறிவித்தார். 1917 அக்டோபர் புரட்சிக்குப்பின் பிரிந்து செல்ல விரும்பிய பின்லாந்து மிகுந்த மதிப்புடன் பிரிந்து போக ஆவன செய்தார். லெனின் இவ்வாறு கருத்தறிவித்தார்.
"சுய நிர்ணய உரிமையையோ பிரிந்து போகும் உரிமையையோ மறுப்பதானது ஆதிக்க தேசிய இனத்தின் தனியுரிமைகளை ஆதரிப்பது என்றே தவிர்க்க முடியாதபடி பொருள்படும்" (லெனின் , தேசிய இனப் பிரச்சினைகளும், பாட்டாளி வர்க்க சர்வதேசியவாதமும் (1969)1987 முன்னேற்றப்பதிப்பகம், பக்-34) முதல் உலகப் போருக்குப்பின்னும் , போர் நடக்கும்போதும், அமெரிக்கக் குடியரசுத்தலைவர் உட்ரோவில்சன் தேசியத் தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் தனியரசுகள் அமைவதை வலியுறுத்தினார்.
அமெரிக்க நாடாளுமன்றத்தில் இவ்வாறு அறிவித்தார். "மக்களும் மாகாணங்களும் ஓர் இறையாண்மைக்கும் மற்றொரு இறையாண்மைக்குமிடையே பண்டமாற்று செய்யப்பட வேண்டியவை அல்ல, ஏதோ கால்நடைகளைப் போல அல்லது சதுரங்க விளையாட்டில் காய்கள் போல, மக்களுடைய ஒப்புதல் மட்டுமே மக்களை மேலாண்மை செய்க்கிறது மற்று்றும் ஆளுகிறது என்று கூறிவிட முடியாது. தன்னுரிமை என்பது வெற்றுச்சொல்லாடல் அல்ல.
அது உடன் செய்யப்பட வேண்டிய செயல்பாட்டுக்கான கொள்கை. அதை அரச தந்திரிகள் இனிமேல் தங்கள் பேரபாயத்தை எதிர்நோக்கியே அலட்சியப்படுத்துவார்கள்." (Quoted in V.D.Mahajan, Political Theory , S.Chand & Co., New Delhi, 1988, PP.154-155) 1918- இல் உட்ரோ வில்சன் தனது 14- அம்சக்கொள்கையை வெளியிட்டார். அதில் தேசிய இனத் தன்னுரிமையை ஆதரித்தார். ஆஸ்திரியா, பால்கன், போலந்து ஆகியவற்றுக்குத் தன்னுரிமை அடிப்படையில், தீர்வு காண வலியுறுத்தினார். உலக அமைதிக்காக பன்னாட்டு (பல்தேச) மன்றத்தை அமைக்க அவரே 14 அம்சக் கொள்கையில் வலியுறுத்தினார். தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டை அரசியல் உண்மை இருப்பாக மாற்ற பன்னாட்டு மன்றம் தேவை என்று கருதினார். இரண்டாம் உலகப்போர் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் நிலையில் நட்பு நாடுகளால் 1941 -ஆம் அண்டு ஆகஸ்ட் 14 அன்று அட்லாண்டிக் சாசனம் ( Atlantic Character) வெளியிடப்பட்டது. அது, அனைத்து மக்களுக்கும் தங்களுக்கான அரசை தேர்ந்தெடுக்கும் உரிமை உண்டு என்று அறிவித்தது.
இரண்டாம் உலகப்போருக்குப்பின் தன்னுரிமைக் கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் ஆசிய, ஆப்பிரிக்க நாடுகள் பல விடுதலை அடைந்தன. 1942 சனவரிமாதம் 26 நாடுகள் ஐக்கிய நாடுகள் பிரகடனத்தில் கையொப்பமிட்டன. அப்பிரகடனம் அட்லாண்டிக் சாசனம் கூறும் தன்னுரிமையை ஏற்றுக்கொண்டது.
இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பின் பல உலகப் பிரகடனங்களும் ஆவணங்களும் தேசிய இனத் தன்னுரிமைக்கு ஏற்பளித்திருக்கின்றன. ஐக்கிய நாடுகள் சாசனம் -1945 கூறு 1(2) : "மக்கள் இனங்களுக்கு உரிய தன்னுரிமை (Self determination) மற்றும் சமத்துவ உரிமைகள் ஆகிய கோட்பாடுகளின் அடிப்படையில் தேசங்களுக்கு இடையில் நட்புறவை வளர்த்தல் மற்றும் உலக அளவில் அமைதியை வலுப்படுத்த தக்க நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளுதல்" Article 1(2)“To develop friendly relations among nations based on respect for the principle of equal rights and self – determination of peoples, and to take other appropriate measures to strengthen Universal peace” பொருளாதார , சமூக, பண்பாட்டு உரிமைகளுக்கான பன்னாட்டு ஒப்பந்தம் (InternationalCovenant on Economic, Social andCultural Rights-1966) இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது: அனைத்து மக்கள் இனங்களுக்கும் தன்னுரிமை (சுயநிர்ணய உரிமை) உண்டு, அவ்வுரிமையை அவர்கள் பெற்றிருப்பதால், அவர்களுடைய அரசியல் தகுநிலையை சுதந்திரமாக அவர்கள் தீர்மானிக்கிறார்கள். அவர்களுடைய பொருளியல், சமூக, பன்பாட்டு வளர்ச்சியை சுதந்திரமாக முன்னெடுக்கிறார்கள்" (All peoples have the right of self – determination. By virtue of that right they freely determine their political status and freely pursue their economic, social and cultural development).தன்னுரிமை ஏற்பளிப்பின் காரணமாக 1946 முதல் 1960 வரை 37 புதிய தேசங்கள் தோன்றின. 1991-இல் பிரிந்து செல்லும் உரிமையுடன் கூடிய 15 குடியரசுகள் சோவியத் யூனியனிலிருந்து வெளியேறின. 1990- இல் தன்னுரிமை அடிப்படையில் யூகோஸ்லாவியா உடைந்து தேசிய இனங்கள் வெளியேறின. இன்றளவும் பல தேசிய இனங்கள் தங்கள் தன்னுரிமையை ஏற்கவேண்டும் எனக்கோரிப் போராடி வருகின்றன. தன்னுரிமைக்கு உரிமை பெற்ற ‘மக்கள்’ (A People) யார்? தேசிய இனத் தன்னுரிமையை உறுதிசெய்யும் உலக ஒப்பந்தங்களும் பிரகடனங்களும் அதற்கு தகுதியானவர்களை ‘A People’ என்றும் அத்தகைய தேசிய இனங்களை ‘Peoples’ என்றும் அழைக்கின்றன. இன்று ஈழத்தேசிய இனம் தன்னுடைய தன்னுரிமையை ஏற்பளிக்கக் கோருகிறது. தன்னுரிமை பெற ‘a People' என்ற தகுதியை ஈழத்தமிழினம் நிறைவு செய்கிறதா?‘ஒரு மக்கள்’ என்பது ஓர் எண்ணிக்கையுள்ள ஒரு கூட்டம். அது ஒரு பொதுவான நிலப்பகுதியில் வாழ்வதாகவும், தேசிய, பண்பாட்டு, மொழி, சமய இணைப்புகளோடு, அரசு அதிகாரமும் கொண்டிருக்கும். அவ்வாறு கருதப்படும் மக்கள், தெளிவான அடையாளத்துடன், தனித்துவப் பண்புகளுடன், ஒரு நிலப்பகுதியுடன், உறவு கொண்ட ஒரு சமூகப் பருண்மை (Social Entity) (B.C.Nirmal, The Right to Self – Determination in International Law, New Delhi, 1999 P.119) 1981-ஆம் ஆண்டு இலங்கை இனப்பிரச்சினை குறித்து ஆய்வு செய்து 1983-இல் அறிக்கை அளித்த பன்னாட்டு நீதியாளர்கள் குழு ஈழத்தமிழர்களை ஒரு மக்கள் என அடையாளங் கண்டது. "தமிழர்களை ‘ஒரு மக்கள்’ என்று கருதலாம். அவர்களுக்கு என்று ஒரு தனித்துவமான மொழி, பண்பாடு, ஏனைய பெரும்பான்மை மக்களிடமிருந்து மாறுபட்ட ஒரு தனியான சமய அடையாளம், ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிலான வரையறுக்கப்பட்ட நிலப்பகுதி ஆகியவை இருக்கின்றன" (Vinginia A. Learny , Ethnic Conflict and Violence in Sri Lanka, International Commission of Jurists, Genera, 1981, P.69).ஈழத்தமிழினத்தின் தன்னுரிமைக் கோரிக்கைபன்னாட்டு ஒப்பந்தங்கள் பேசும் அனைத்துத் தகுதிகளையும் நிறைவு செய்யும் ஈழத்தமிழினத்தின் தேசிய இனத் தன்னுரிமை ஏற்பளிக்கப்பட வேண்டும்.
அதற்கான கோரிக்கையைத் தொடர்ந்து ஈழத்தமிழினம் எழுப்பி வந்திருக்கிறது. பிரச்சினை தொடங்கியபிறகு தன்னுரிமைக் கோரிக்கையை ஈழத்தமிழினம் தொடர்ந்து கீழ்க்கண்ட ஆவணங்களில் எழுப்பியிருக்கிறது.
• எஸ். கதிரவேற்பிள்ளை, கோப்பாய் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் (1973)
• தந்தை செல்வநாயகம் (1975)
• வட்டுக்கோட்டை தீர்மானம் (1976)
• தமிழர் ஐக்கிய விடுதலை முன்னணியின் 1977 தேர்தல் அறிக்கை.
• ஆண்டன் பாலசிங்கம் அளித்த அரசியல்குடி அறிக்கை -1983.
• திம்பு பேச்சுவார்த்தையில் (1985) போராளி அமைப்டபுகளின் தீர்வுக் கோட்பாடு
• நீதிபதி பொன்னம்பலம் -1991
• விசுவநாதன் ருத்ரகுமாரன் -1991
• விடுதலைப்புலிகளின் அரசியல்குடி - 1991
• பன்னாட்டு கல்வி வளர்ச்சிக்குழு ஐ.நா.மனித உரிமை ஆணையத்துக்கு அளித்த அறிக்கை (1998).
தமிழகத்தின் தன்னுரிமைக்குரல்:
• 1938 தந்தை பெரியார் ‘தமிழ்நாடு தமிழருக்கே’ என்று முழங்கி தமிழ்நாடு விடுதலைக் கோரிக்கையை தொடங்கிவைத்தார்.
• 1946இல் ம.பொ.சிவஞானம் தமிழகத்துக்குத் தன்னுரிமை கோரினார். இந்திய சுதந்திரக் கூட்டாட்சியில் தன்னுரிமை பெற்ற தமிழகக் குடியரசு என்று அவர் வெளியிட்டக் கூட்டறிக்கையில் தமிழகத் தலைவர்கள் பலரும் தமிழறிஞர்களும் கையொப்பமிட்டிருந்தனர்.
• 1961 செப்டம்பரில் ஈ.வெ.கி.சம்பத் தலைமையிலான தமிழ்த் தேசியக் கட்சி "மொழிவழித் தேசிய இனங்கள் ஒவ்வொன்றுக்கும் தன்னைத் தானே ஆண்டு கொள்ளும் பூரண சுதந்திரம், தம்மிச்சையாக ஒன்று கூடும் பிரிந்து போகும் உரிமையுடன் கூடியக் கூட்டமைப்பு" என்பதை முன் வைத்தது.
• 1963இல் தென்மொழிக் கழகம் சார்பில் தமிழக விடுதலை உரிமை நாள் அறிவித்த பாவலரேறு பெருஞ்சித்தரனார் 1966 இல் தனிநாட்டுக் கோரிக்கையை முன் வைத்தார்.
• தோழர் தமிழரசன், புலவர் கலியபெருமாள் தலைமை தாங்கிய தமிழ்நாடு பொதுவுடைமைக் கட்சி 1984 ஆம் ஆண்டில் தமிழ்நாடு விடுதலை கோரியது.
• 1990-இல் சென்னை பெரியார்திடலில் தமிழ்த்தேசப் பொதுவுடமைக் கட்சி தன்னுரிமை மாநாட்டைக் கூட்டி தமிழ்த் தேசத் தன்னுரிமை தீர்மானங்களை நிறைவேற்றியது.
• 1991-இல் பழ.நெடுமாறன் அவர்களின் தலைமையிலான தமிழர் தேசிய இயக்கம், தஞ்சை மாநாட்டில் தன்னுரிமைத் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றியது.
• 1993-ல் தமிழர் தேசிய இயக்கம் தமிழ்த் தேசப் பொதுவுடமைக் கட்சி தமிழ் தமிழர் இயக்கம் ஆகியவை தமிழ்த்தேசத் தன்னுரிமை முன்னணியை அமைத்தன. தமிழ்த் தேசிய விடுதலை இயக்கம, தமிழக ஒடுக்கப்பட்டோர் விடுதலை இயக்கம் ஆகியவை தமிழ்த் தேசிய விடுதலையை முன்வைத்தன. வே. ஆனைமுத்து அவர்களின் தலைமையில் செயல்படும் மார்க்சிய பெரியாரியப் பொதுவுடைமைக்கட்சி ஆகியவை தமிழ்த் தேசியத் தன்னுரிமையை ஏற்றுள்ளன.
மார்க்சிய - லெனினிய பொதுவுடைமைக்கட்சிகளும் வேறு அமைப்புகளும் தேசிய இனத் தன்னுரிமையை தேசிய இனப்பிரச்சினைக்குத் தீர்வாக வைக்கின்றன. உலகம் முழுவதும் பல தேசிய இனங்கள் தேசிய இனத் தன்னுரிமை கோரிக்கையை முன்வைத்துப்போராடி வென்றிருக்கின்றன. ஈழ தேசிய இனமும் தமிழ்த்தேசிய இனமும் எந்த அளவுகோல் வைத்து அளந்தாலும் தன்னுரிமை கோரத் தகுதி வாய்ந்த மக்களினங்கள் ஆகும். தமிழினத்துக்குத் தன்னுரிமை மறுப்பது வஞ்சகம்.
(தமிழ்த் தேசியத் தமிழர் கண்ணோட்டம், ஆகஸ்ட் மாத இதழ் 2009)

Source: http://tamizharkannotam.blogspot.com/2009/10/blog-post_20.html

Fire at cracker godown in Tiruvallur killed 30?

More than 30 persons were reportedly killed and several others injured in a fire that broke out in a cracker godown at Pallipattu in Thiruvallur district late on Friday.
According to Fire and Rescue Service, the cracker shop was owned by Anandakumar and said to be one of the biggest in the whole locality.

It was being run from a rice mill and people from nearby villages flocking it to buy crackers for Deepavali. There was a big crowd in the shop when the incident took place.
The officers said the cause of the fire, which reportedly broke out in the evening, was yet to be ascertained. The bodies were charred beyond recognition, they added.
The district police and fire service personnel are carrying out rescue operations. Death toll is expected to rise, a police official said.

இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சினையில் ஒற்றுமையைச் சீரழித்தவர் கருணாநிதி தான் - விஜயகாந்

முன்னாள் முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். காலத்திலேயே இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சனையில் ஒற்றுமை வேண்டும் என்றபோது, இதைச் சீரழித்தவர் கருணாநிதிதான் என தேசிய முற்போக்குத் திராவிடர் கழகத் தலைவரும், நடிகருமான விஜயகாந் கூறியுள்ளார். இந்திய நாடாளுமன்றக் குழுவின் இலங்கைப் பயணம் தொடர்பில் அவர் விடுத்துள்ள அறிக்கை வருமாறு:தமிழகத்திலிருந்து இலங்கைக்கு சென்று வந்த நாடாளுமன்றக் குழுவால், அங்குள்ள தமிழர்களுக்கு சிறிதளவும் நன்மை கிடையாது. அந்நாட்டு அதிபர் ராஜபட்சவுடன் இனித்துப் பேசி, கைகுலுக்கி, புகைப்படத்துக்கு போஸ் கொடுத்துவிட்டு நாடு திரும்பியுள்ளது நாடாளுமன்றக் குழு.இந்தப் பயணம் ராஜபட்சவுக்குத்தான் அனுகூலமாக அமைந்துள்ளது. தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த எம்.பி.க்களே தனக்கு நற்சான்றிதழ் கொடுத்துவிட்டார்கள் என்று, அவரை குறை சொல்லக்கூடிய ஐ.நா. சபைக்கும் மற்ற ஜனநாயக நாடுகளுக்கும் ராஜபட்ச இதை பயன்படுத்திக் கொள்வார்."இந்திய முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி கொலைக்காக, இதுவரை ஒரு லட்சம் தமிழர்கள் இறந்துவிட்டனர். இன்னும் எத்தனை தமிழர்களைக் கொல்லப் போகிறீர்கள்' என யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழக மாணவர் ஒருவர் நாடாளுமன்றக் குழுவிடம் கேள்வி எழுப்பியுள்ளார்."பேரழிவு ஆயுதங்களைக் கொண்டு தமிழர்களை இலங்கை இராணுவம் சுட்டு வீழ்த்திக் கொண்டிருந்தபோது, போர் நின்றுவிட்டது என்று அறிவித்த முதல்வர் கருணாநிதியை உலகத் தமிழர்களின் தலைவர் என்று எப்படி அழைக்க முடியும்' என்று மற்றொரு மாணவர் கேள்வி எழுப்பியுள்ளார். இந்தக் கேள்விகளுக்கு நாடாளுமன்றக் குழு பதிலளித்ததாகத் தெரியவில்லை.எங்கள் கூட்டணி சார்பில் பிரதமரை சந்தித்து மனு கொடுத்தோம். அதை ஏற்றுக்கொண்டு இலங்கை செல்ல அனுமதி அளித்தார். இலங்கைத் தமிழர்கள் மீது அக்கறை இருந்தால் எதிர்க்கட்சிகளும் இதுபோல் செய்யட்டும் என்று முதல்வர் கருணாநிதி அறிக்கை விட்டுள்ளார்.முன்னாள் முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். காலத்திலேயே இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சனையில் ஒற்றுமை வேண்டும் என்றபோது, இதைச் சீரழித்தவர் கருணாநிதிதான். இவர் என்றைக்கு அரசியலில் புகுந்தாரோ அன்று முதல் இன்று வரை, பிரித்தாளும் சூழ்ச்சி மூலமே முன்னுக்கு வந்தவர் என்பதை உலகம் அறியும்.நாடாளுமன்றக் குழு இங்கிருந்து இலங்கை சென்றுதான் உண்மையைக் கண்டறிய வேண்டும் என்றால், இலங்கையில் இந்தியத் தூதரகம் எதற்கு? பேராபத்தில் தமிழர்கள் உள்ளபோது, இந்திய அரசு மௌனம் சாதிப்பது யாருக்காக இந்த அரசு நடைபெறுகிறது என்ற சந்தேகத்தை எழுப்புகிறது. தமிழர்கள் இறந்தாலும் பரவாயில்லை, இந்திய -இலங்கை உறவு நன்றாக இருந்தால் போதும் என்று நினைக்கிறார்களோ என்ற சந்தேகத்தையும் எழுப்புகிறது என்று விஜயகாந்த் கூறியுள்ளார்.

Source: http://www.pathivu.com/news/3798/54//d,view.aspx

Letter to Ban Ki Moon by a Lankan Tamil

by An Anonymous Tamil, September 27, 2009
We got squeezed in the 700 square metre area on the 16th of May. There were thousands of people around us. Heavy fighting was going on all around us. On the seashore, about a kilometre from us, the Sri Lanka Navy and Army were executing a joint operation and had landed on the shores. They were firing grenades and cannon shells.

To our back, the army was advancing less than six hundred metres from us. The people were caught in the less than 1 square kilometre area with Army positions to the front and the Nanthi Lagoon to the other side. Everyone was filled with the fear of death.

Mr. Ban Ki-moon

Secretary-General United Nations

Two United Nations Plaza

Twenty-Seventh Floor

New York, NY 10017

Dear Honorable Ban Ki-moon,

I write this as a plea to the United Nations. This is a voice for the voiceless people who are being held in the internment camps in Northern Sri Lanka. I was one of the many people who was in the so-called “Safe Zone” as the Sri Lanka Military advanced against us, who believed and hoped that the United Nations would come to protect us during the final stages of the war. Many of those are now dead. Some are still alive and asking for your support.

I am one of the lucky ones to be alive. I was one of those who went tent by tent in the final few square kilometres of the safety zone to get letters signed by families affected in the shelling. I explained to them that these will be sent to the United Nations, who will help them if it gets to the United Nations before their Security Council meeting on the 29th of April.

April 29th was one of the dates that the people waited for, holding on to their life with the hope that some change will occur in their lives. It didn’t and the death continued.

To be frank, I risked my life to get those letters signed for you. So did many other volunteers who did the same. We went tent by tent, explaining to them that we are sending letters to the United Nations.

We gave them hope that there is a world body to represent the voiceless. Our hope was all wasted. Their hope was all wasted. If you don’t act now, you will never be forgiven.

A small child, as young as 2 years old, will remember what happened and and hate the international community for years to come. You can be assured. As the chaos hit its peak, I decided to go and help out at the hospital. It was better to die doing something helpful to others than die for nothing.

There wasn’t a day when a child would not be carried to the hospital by the child’s relative. They would cry and beg for the child to be treated and given life, but it would be too late by then. The child was already dead. This was a daily occurrence at the hospital. Were these children “terrorists”, to be subject to such a horrific fate, only because they were born Tamil in Sri Lanka?

I was at the hospital helping with the night shift one day and a father came running with his child. He said ‘please save him’. The child was motionless. He was dead. He had gotten up to go to the bathroom when the shell hit him. It was completely random and reckless. Another day, a few men came running, holding their friend in their hand. They all cried. "Please save him. We would do anything for him. Please save him." A bullet had hit his chest coming from very far away, fired by the Sri Lankan Army indiscriminately towards the small strip of land where all the civilians were concentrated.

We had to crouch down to walk every day, as bullets screamed past our heads. On May 3rd, I was sleeping in a tent with a doctor who worked in the hospital. She was deeply committed to helping the people amidst the heavy shelling. She woke up and was ready for work at 6:30 am. Her motorbike would not start and I had to push it for her to make it start. She said good-bye and left. Shells hit the Mullivaaikaal hospital when she was working in the theatre and she was killed in it, along with more than thirty already-wounded civilians. One of them was a child, two and a half years old. I saw him the previous day when I worked in the hospital. He sounded very angry and restless since no one was giving him water after the operation. He had lost one of his legs and was still trying to survive.

Now, he was dead in the shells that fell on the hospital premises. He was a child, not a terrorist. These were Tamil civilians who were desperately trying to survive. We all lived with the hope that some foreign nation will come to help us, to carry the wounded, to take care of the dead and bury them. But no one came. Everyone was left to die, left on the roads where they fell. We got squeezed in the 700 square metre area on the 16th of May. There were thousands of people around us. Heavy fighting was going on all around us. On the seashore, about a kilometre from us, the Sri Lanka Navy and Army were executing a joint operation and had landed on the shores.

They were firing grenades and cannon shells. To our back, the army was advancing less than six hundred metres from us. The people were caught in the less than 1 square kilometre area with Army positions to the front and the Nanthi Lagoon to the other side. Everyone was filled with the fear of death. There were people scattered everywhere. Some were still inside tents aligned along the Mullaithivu Paranthan Road. Some were sitting in groups under buses and lorries parked on the road. Firing came from both sides, from the Sri Lankan Navy at the Mullivaaikaal seashore and from the Army at the front lines in Karaiya Mullivaaikaal,. Everyone was cornered, with no way to escape the constant shelling and gunfire. We got to the end of the LTTE-controlled area and were about to enter the no-man’s zone if we walked another twenty metres. People were lined up on the path leading to the Tiger position in their effort to escape the firing from the army. The Tigers were of the hope that some foreign nation would come help the wounded civilians and cadres. That was never to happen.

A friend and a father of two children came running towards us and said that the people have started to move and that we should join in with them. People looked at each other in silence. We were going into Army-controlled areas. Many people who had went in previously had been striped naked and been harassed. We did not know what would happen to us in the Army territory. But we had no choice but to go. The floor was slightly grassy with little thorny bushes near it.

Vadduvakal is itself a barren land with the Nanthi lagoon on one side and the ocean on the other side. We could not see far since it was the front lines and we could only see people or barren land or large abandoned vehicles. We, along with the rest of the people, had not had good food in months. We had been living on rice and lentils for more than two months now. I could hardly walk. There were dead bodies on both sides of us.

There were dead bodies floating in the Nanthi Lagoon. Bodies of innocent Tamil children, men and women. Is there a god? That was the question that lingered in me. We moved on through large trees and mainly forest areas as soldiers or groups of soldiers popped out from behind the trees with rifles, to watch the movement of the thousands of people, children and elderly.

We walked several more kilometres. Both sides of the road were mostly secondary forests with Army men. We saw three army tanks pulling in through the lines. We were asked to walk for a while, then sit down on command and then get up and move forward on command. I was exhausted and near collapse. I was only thinking about moving forward in the line as much as we could. At one point, the army demanded all the people to sit down. The people were frightened and emotionally uncontrollable and tried to move forward as much as they could. They still feared for the safety of their lives being close to the front lines. We could hear shells leaving artillery tanks towards our back. Most people, even children as young as two and three years old would say "kuthiddaan (he has fired)" at the sound of mortar firing and would run inside the bunker for safety as it fuses and bursts in four to five seconds. It had become such a usual part of their life that the little children were able to distinguish between the sounds of RPG, Fifty, AK/PK, mortar and artillery shells. Is this the life a child should have? We were not able to move further but we put all our energy and mental strength into it.

Others were carrying wounded people, their relatives and friends in stretchers. Some were wounded themselves but were able to walk and they carried other wounded people. The people were moving silently now. They had no energy left. They were all hanging onto their final bit of strength to overcome their grief and pain. I saw people crowded around the water vehicle pushing each other to get a little share of the water to save their family from dehydration. Some men had gotten on top of the vehicle and opened its cover.

They were immersing their large water cans to be filled. Some were begging for water and some like me were standing there hopeless. I am safe now. I have a place to sleep and I have my family to discuss my feelings.

All I ask of you is to give everyone the same. The ability to sleep and eat, and live peacefully with their families. Is this too much for Tamil civilians to hope for in Sri Lanka?

Regards, Anonymous

Source:http://www.tamilaustralian.com/

LANKA: European Commission’s GSP+ verdict out tomorrow

PIC details: This is the way many Europeans plan.

After months of heated speculation and debate, the final verdict on the extension of EU’s GSP+ concession to Sri Lanka will be determined by the European Commission tomorrow (Saturday).

Their decision will be communicated to the 27 member European Council for further deliberation and sources at the European Commission explained that the Council will determine within two months if the decision is to be accepted or rejected, in which case a further course of action will be recommended.

However, The Bottom Line learns that the decision made by the Commission will be communicated through relevant diplomatic channels to the Government pending the Council’s discussion.At present, the Government maintains that all efforts were made to lobby support from key European Union parliamentarians and was confident that Sri Lanka has adhered to all conventions specified to maintain the GSP Plus facility.

Speaking on BBC’s HARDTalk on Monday however, Former Foreign Secretary and now Ambassador to the United Nations, Dr. Palitha Kohona said that 200, 000 garment sector employees would be needlessly punished if the EU decides to pressurise the Sri Lankan Government and withdraw the concession.

He said that the European Commission should make a sensible decision adding that “putting barriers in the path of Sri Lanka’s development is cynical.”Foreign Minister Rohitha Bogollagama along with other key ministers has expressed confidence that the facility will remain following positive discussions on the sidelines of the United Nations General Assembly (UNGA) earlier this month. Spain, due to head the EU come January, in particular has expressed support according to the Sri Lanka government. Countries receiving GSP Plus must have ratified and implemented 27 international conventions on rights, labour, development and good governance but a report submitted to the Sri Lankan Government during the last month alleged that several human rights violations reported in the country may lead to the cancellation of the concession.

Sources also revealed that several industries and businesses within Sri Lanka had made appeals to the Commission’s headquarters in Brussels, Belgium to approve the GSP+ concession which gives Sri Lanka the right to export more than 7,200 products duty-free to the EU, which last year accounted for 36 percent of Sri Lanka’s USD 8.1 billion in total exports. The Garment and Textile Industry in the country stands to loose the most with 43% of its annual exports of USD 3.5 billion earned through the EU market.

However, an official privy to the EC discussions revealed to Reuters last month that Sri Lanka is likely to be granted the GSP Plus concession on a conditional basis, with adverse remarks on its human rights record and a caution to improve it.

GSP+: Have we got a plan?

The GSP+ is one of the most important topics in trade policy domain that has been extensively discussed in political, professional and academic spheres during the last couple of months. The subject matter, which was earlier handled by few diplomats and technocrats, has now become a house hold issue in Sri Lanka.

The same has been misinterpreted most of the times by the political, professional, media and academic elements and made the matter worst. The one an only outcome of this situation is, it has resulted in damaging the most needed predictability for our business community. The purpose of this article is to present some facts that can enhance the business predictability without prejudice to the possible out-come of the Sri Lanka’s investigation.

It is worthwhile to note that Sri Lanka is not the only country that has been subjected to EC’s investigation under GSP. Countries such as Belarus and Myanmar (a Least Developed Country) had been subjected to ECs’ investigation and resulted in being de-listed from the GSP beneficiary by the EC, irrespective of their economic conditions and needs. EC has also initiated investigation against the EL-Salvador - a GSP+ beneficiary country - under more or less similar grounds as Sri Lanka.

Further, very recently, Venezuela was de-listed from GSP+ beneficiary countries, since they have not ratified one of the conventions prescribed in the EC GSP+ legislation. These situations signal to us that the EC is bound to follow their legislative procedures with the Sri Lanka’s situation too.
Procedure

Table 1 below compares the procedure followed by the EC, before withdrawing the GSP concessions for Belarus and the similarities of the current status of Sri Lanka’s investigation proceedings.According to table 1, Belarus has effectively had the opportunity of enjoying GSP concessions for about three and half years after initiation of the EC investigation in December 2003.
If, Sri Lanka could engage in the same consultation procedure as Belarus did, we would be in a position to enjoy current GSP+ concession at least for another two and half years under a worse case scenario.
As for the above table, one can observe that after initiation of investigation, EC had taken nearly one and half year to justify the withdrawal of GSP concession from Belarus. The respective official Journals of the EC shows that Belarus has effectively engaged by way of responding to EC concerns during this period, and effectively and legitimately delayed the withdrawal decision process of the EC.

Notwithstanding that, Belarus had agreed to an EC’s monitoring mechanism in August 2005 and again extended their withdrawal decision for another one year. However, finally, Belarus lost her battle and was de-listed as a GSP beneficiary country.

If, one can synthesise the Belarus case with Sri Lanka, there are some common characteristics as well some divergences. The investigations for both countries were instantiated based on the third party submissions/information made available to the EC on violation of some Human Right conventions. In both cases, adequate time had been provided to represent interests of the various groups, including respective governments pertaining to the investigation.The next procedural step to be adopted in regard to the EC’s investigation specially in regard to Sri Lanka, is the justification of withdrawal of the concession.

This is the crux of the matter. At this stage, as explained earlier, Belarus had extensively engaged in consultations with EC responding to their concerns.
Strategy

Given the current context of EC investigations in respect of Sri Lanka, the strategy adopted by Sri Lanka before this justification proceedings will determine whether we are going to get it! Or to what extent we can enjoy this concession, if the justification decision goes against Sri Lanka. Ironically, the status of play in Sri Lanka at this crucial juncture is still blurred. It is said that there was an ‘Expert Report’ (ER) issued to GOSL on investigation findings, where Sri Lankan Government has to respond accordingly.

The only visible out-come of this report is that, the Secretary of Export Development and International Trade had commented on some of the contents of the ER and got voluntary retirement a few weeks later. The status is not so far clear whether Sri Lanka has responded to this ER or not. What we seen in the ground is that the President is confident that Sri Lanka can survive without this concession and at the same time Prof. G.L Peries, Minster in charge of the subject, is ‘engaged’ in consultation with the EC on this matter.After this ‘engagement’ and consultations, EC GSP Committee will surely submit its recommendations to the European Commission for their final verdict sooner rather than later. The time is still available for Sri Lanka to act in a positive manner to secure this important concession before EC takes the final decision, if this has not done yet.
Option

Another option that Sri Lanka is contemplating is to take EC to WTO, in case they deny the GSP+ concession for Sri Lanka after their investigation. As an option, this is going to be a worthless exercise as far as Sri Lanka is concerned. The avenue of challenging the GSP+ schemes as a whole in the WTO will not bring any benefit for Sri Lanka, since the possible as well as a very remote out come would be withdrawal of whole GSP+ scheme by the EC, which will not bring additional benefits to Sri Lanka. The other option is to challenge the EC at the WTO on discriminatory grounds and get a ruling from the WTO to re-instate Sri Lanka as GSP+ beneficiary country.

According to the writer’s point of view, getting EC to WTO on discriminatory grounds either would not help at all. One of the fundamental reasons for the above presumption is: on what grounds are we going to prove EC’s discrimination against Sri Lanka? This is going to be an egg and chicken case! To prove a discrimination, a particular member of the WTO has to convince the panel of judges that a member (i.e EC in this case) has treated differently another member (i.e Sri Lanka in this case) to other countries or groups of countries, (i.e other GSP+ beneficiaries in this case) where ‘same conditions’ prevailed.

This is the tricky point. The question is, what is Sri Lanka going to prove as the ‘same conditions’? Are we contemplating to prove at the WTO that not only Sri Lanka has violated human rights, but other GSP+ beneficiaries has also violated human rights and therefore, every body is having the same (bad) conditions?

If somebody advocates this approach, it would be a mistake. This is simply not acceptable on moral and ethical grounds. This approach would have a detrimental impact on political relations of this country too.The other dimension, which is a more realistic and practical approach to prove discrimination is that the Sri Lanka can argue that same conditions prevailed in Sri Lanka as well as in other GSP+ beneficiary countries, which still needed to be addressed by granting GSP+ concessions and not withdrawing it. These conditions would be either explicit or implied. The condition of ‘economic vulnerability’ still prevails in Sri Lanka as well as other GSP+ beneficiary countries.

The need of protecting human rights, environment and good governance still prevails and is felt by Sri Lanka as well as the other GSP+ beneficiaries too. The requirements of receiving of GSP+ concessions for Sri Lanka and other beneficiaries therefore, are same and should be treated these countries and Sri Lanka equally.As an argument, it feels that the second approach have some merits than first approach. However, the sustainability of second argument too is questionable.

The conditions of vulnerability as well as the need for other development aspects such as human rights, environment and good governance is not applicable only to GSP+ beneficiaries, but also these are common needs of the most of the developing countries in the world today.

If, Sri Lanka can sustain this argument in the WTO, lot of other countries who are out side the current GSP+ also can defend the same conditions and could ask for GSP+ concessions. Surely, this won’t be the intention of carefully drafted EC legislation on GSP. On top of these all reasons, can we really take a case to WTO? Have we got previous exposure / capacity to take a case under WTO Dispute Settlements? Have we ever considered the cost and the time that we have to spend on these litigations?

In concluding, it is clear that Sri Lanka is at cross-road at this juncture in negotiating her GSP+ concessions. It is advisable, without pre-judging the perceptions of various parties and the possible out come or end result, the need of the hour is to engage in consultations with the EC as long as it is permitted. If, in case EC withdraws these concessions, Sri Lanka has to carefully assess her case before thinking of WTO involvement in this case.The writer can be reached via TradePolicyLKA@gmail.com

Source: http://www.thebottomline.lk/2009/10/14/news38.html

தமிழின் “பெருமை”யும் “இலங்கை”யின் சிறுமையும்

“பிரபாகரன் என்ற மனிதர் உயிரோடு இருக்கிறார்.அவரால் கட்டியெழுப்பப்பட்ட விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் கட்டுக்கோப்புடன் இருக்கிறது. சிங்களப் படைகளின் அராஜகங்களை எதிர்க்கவும், பதிலடி கொடுக்கவும் முடிந்த பலத்துடன் இன்றும் களத்தில் நிற்கிறது ……….” என்னும் நிலை ஈழ மண்ணில் நிலவி வந்தபோது, பதுங்கிக் கிடந்த சிலர்; இப்போது.. இவை எதுவுமே இல்லை ‘ஈழக் கனவு கலைக்கப்பட்டுவிட்டது’- இனி இலங்கையர் மட்டுமே எஞ்சியிருப்பார்கள், ‘தமிழர்’கள் அல்ல என்று ராஜபக்‌ஷே அறைகூவல் விடுத்த பின்னர் – துணிந்து தங்கள் புற்றுகளிலிருந்து வெளியே வந்து…. “நாங்கள் தமிழரல்ல; இலங்கையர்கள்” என்று கூறத்தொடங்கியுள்ளார்கள்.

இதற்கு, இவர்கள் கூறும் காரணங்களோ, சிறு குழந்தை கூடக் கைகொட்டிச்சிரிக்கும் வகையில் உள்ளது!
இலங்கையில், அதிலும் தமிழர் பகுதிகளில் “தலித்துகள்” கொடுமைப்படுத்தப்பட்டார்கள் “மேல் சாதி”த் தமிழர்கள் மட்டுமே அங்கு அரசியல் “பண்ணி”க்கொண்டிருந்தார்கள். ஏனையோரெல்லாம் அவர்களால் அடிமைப்படுத்தப்பட்டிருந்தார்கள். இதனையே புலிகள் இயக்கமும் தங்கள் “துப்பாக்கி”களின் வலிமையோடு தொடர்ந்து செய்து வந்தார்கள்.
இன்றோ, சிங்கள பௌத்த “தேவன்” ராஜபக்‌ஷே; தமிழ் “அரக்கனை?” வீழ்த்தி அந்நாட்டில் தர்மம் தலைதூக்குவதற்கு வழிசமைத்துவிட்டார் என்று “பரணி” பாடிக்கொண்டிருக்கிறது இந்தப் புதுமைப் புன்மைக் கூட்டம்!
இலங்கையின் அரசியல் வரலாற்றில்-தமிழர்கள் எவ்வாறெல்லாம் புறக்கணிக்கப்பட்டு வந்தார்கள் என்பதனையும்; அதனை எதிர்கொள்ளும் வகையிலும்-தட்டிக் கேட்டிடவும், அந் நாட்டில் சுதந்திரத்துக்கு முன்பிருந்தே முயற்சிகள் முடுக்கி விடப்பட்டிருக்கின்றன என்பதையும்.
அவை யாவும் ஆயுதக்கலாச்சாரத்தினை வழிமொழியவில்லை என்னும் உண்மையையும் இவர்கள் சுலபமாக மறந்துவிட்டு-அல்லது மறந்துவிட்டதுபோல் நடித்துத் தங்கள் பிழைப்புக்காக; தாம் புதிதாக வரித்துக்கொண்ட சிங்கள் எஜமானர்களுக்காகப் பரிந்துபேச முற்பட்டிருக்கிறார்கள்.
இவர்கள் கூறுவது போன்று, வர்க்கபேதம்,சாதி பேதம் காரணமாக ஒடுக்கு முறைகளையும் அவமானங்களையும் சம்பந்தப்பட்ட பிரிவினர் எதிர்கொண்டிருந்ததை மறுக்கவில்லை. ஆனால், அவர்களது நியாயமான போராட்டங்களுக்கு, இன்று இவர்களால் குற்றம் சுமத்தப்படும் எல்லா உயர்சாதித் தமிழர்களும் எதிராகச் செயற்பட்டார்கள் என்றோ அவர்களது போராட்டங்களை முற்றாக ஆதரிக்கவில்லை என்றோ கூறிவிடமுடியாது.
இன்று சிங்கள அரசு செய்தது போன்று, ஐந்து மாத இடைவெளியில் ( இது 2009ம் ஆண்டின் ஆரம்பம் முதல் மே வரை) ஏறக்குறைய முப்பதாயிரம் உயிர்களை-அவையாவும் தமிழர்கள் என்னும் ஒரேயொரு காரணத்துக்காக- கொன்றொழித்த கொடூரத்துக்கு சமமாக இந்த “சமதைகோரிய” சக இனத்தினரைப் பழிவாங்கியதாகவும் தகவல்கள் இல்லை.
காலங்கலமாகப் பேணப்பட்டுவந்த ஒரு சமூகவழக்கத்தினை “கால ஓட்டத்தி”னோடு சீராக்கும் முயற்சிகள் எல்லாத்தமிழர்களாலும் மேற்கொள்ளப்பட்டுவந்திருக்கிறது. இதனை எவரும் மறுக்கவும் முடியாது.
எனவே இதனை ஒரு காரணமாகக் கொண்டு இன்று தமிழர்களது விடுதலைப் போரினைக் கொச்சைப்படுத்தும் வகையில் இவர்கள் செயலாற்றுவது நியாயமல்ல!
இலங்கை அரசால் அண்மையில் நிகழ்த்தப்பட்டது, சர்வதேசங்களாலும் கண்டிக்கப்பட்ட ,மனிதபிமானமற்ற “தமிழினப் படுகொலை”.
ஈழத்தில் வாழுகின்ற தமிழர்கள்; அவர்கள் எந்தச் சாதியை, எந்த வர்க்கத்தை, தரத்தைக் கொண்டிருந்தாலும் அவர்கள் அனைவரும் “தமிழர்கள்” என்பதால்,மனித விழுமியங்கள் அனைத்தையும் மதியாது சிங்கள அரசால் கொன்றொழிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
இந்த இனப் படுகொலையினை, தமிழ் தெரிந்திராத; தமிழ்க்கலாச்சாரம் பற்றிக் கேள்வியுற்றுமட்டும் இருக்கிற மேற்குலகமும், மனிதாபிமானிகளும் அங்கு அவதியுறும் தமிழர்களுக்காகக் குரல்கொடுத்ததும்-தம்மால் இயன்ற உதவிகளை அளிக்கமுன்வந்ததும்- சக மனிதன் வேதனைப்படும்போது எழுந்தோடிவந்து அரவணைக்கும் ‘மனித மாண்பை’ உலகறியப் புலப்படுத்திய செயலாகும்.
இந் நேரத்தில், தமிழராய்- அதுவும் “ஈழத்தமிழன்” என்னும் காரணத்தால் வெளிநாடுகளில் புகலிட வாய்ப்பினைப்பெற்றிருக்கும் சிலர், சிங்களத்துக்கு ஆதரவாகக் குரல்தரும் ஈனத்தனம் நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கிறது.
இவர்கள் யாவரும் ஒருமித்த குரலில் கூறுவதெல்லாம், “புலிகள் பாஸிஸ்டுகள். அவர்களால் எதிராளிக் குழுக்களைச்சேர்ந்த தமிழர்கள் கொல்லப்பட்டிருக்கிறார்கள். எனவே, இந்தப் புலிகளை அழித்த ராஜபக்‌ஷே தமிழர்களின் ‘ஆபத்பாந்தவன்’ ‘தர்மிஷ்டன்’ என்றெல்லாம் புகழ்பாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள்.
இதில் வேடிக்கை யாதெனில், இவர்கள் இவ்வாறு “ராஜபக்‌ஷே புகழ்” பாடுவது தமிழால்.!( விதிவிலக்காக அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக ஆங்கிலத்திலும் உண்டு) இதற்கும் ஒருபடி மேலே சென்று,அவர்கள் தங்களை “இலங்கைத் தமிழர்” என்றும் சொல்லிக்கொள்வார்கள்.
தமிழின் “பெருமை”யும் “இலங்கை”யின் சிறுமையும் இந்த இலங்கைத்தமிழர் என்னும் இன அடையாளந்தான், இவர்களைக் கடந்த இருபத்தைந்து வருடங்களாக இவர்களுக்குப் புகலிட வாய்ப்பினைப் பெற்றுத்தந்தது.
தனியாகத் தமிழர்கள் என்னும் அடையாளம் மட்டும் போதுமானதல்ல. காரணம், இந்தியத் தமிழர்களுக்கும், மலேசியத் தமிழர்களுக்கும் வேறு நாடுகளில் வாழும் எந்தத் தமிழருக்கும் இல்லாத சலுகை ‘இலங்கைத் தமிழருக்கு’ வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.
அதனைப் பயன்படுத்தி இவர்கள் தங்கள் வாழ்க்கையை வளப்படுத்திக் கொண்டார்கள்.சுதந்திரமாக “வலைப் பூ”க்களை உருவாக்கி தங்கள் எண்ணங்களை எழுத ஆரம்பித்தார்கள்.சிலர் பிறந்த மண்ணில் கிட்டாத சொகுசு வாழ்க்கையையும்,கட்டற்ற கலாச்சாரப் பிறழ்வுகளையும் தங்களுக்குச் சொந்தமாக்கிக் கொண்டார்கள்.கூடவே தமது இனத்தைக் காட்டிகொடுக்கவும், எதிரிகளுக்கு “சாமரம் வீசவும்” கற்றுகொண்டார்கள்.
இவர்கள், இத்தனையையும் பெற்றதற்கு , இவர்கள், இலங்கை மண்ணில் தமிழராகப் பிறந்து, சிங்கள அரசின் அடக்கு முறை மற்றும் உயிருக்கான மிரட்டல் ஆகியவற்றுக்கு உள்ளாகியதுதான் முக்கிய காரணம் என்பதை இவர்களே மறுக்கமாட்டார்கள்!
“இலங்கைத் தமிழர்” என்று குறிப்பிடுவதன் வழியாகத், தமிழராய்ப் பிறந்திருக்கும் பெருமைக்கும் “இலங்கை”யின் அடக்கு முறைகளால் உயிர்-உடமை-மான இழப்புகளை எதிர்கொள்ளும் சாத்தியங்கள் அதிகம் என்னும் “சிறுமை”க்கும், அதன்வழி புகலிடந்தேடி “அகதி”களாய் வாழும் நிலையைப் பெறுவதற்கும் துணைசெய்த ஓர் “முரண் பட்ட” அடையாளத்தை இது சுட்டிநிற்கிறது.
உண்மையில், “இலங்கை” என்னும் முன் ஒட்டு, அந்நாட்டில், கடந்த முப்பது ஆண்டுகளாய் தமிழினம் பயமின்றி வாழ்வதற்கான சூழலை மறுக்கும் ஓர் நாடு எனத் தன்னை இனங்காட்டி நிற்கிறது.
1983 ஆம் ஆண்டில் நிகழ்ந்த இனப்படுகொலை, இதற்கு வித்திட்டிருந்தாலும், அதனைத் தொடர்ந்து அந்நாட்டில் “அன்றாட நிகழ்வுகளாகிப் போன” இனப் படுகொலைகளும், மனித உரிமை மீறல்களும்- அதற்குப் பதிலடியாக தமிழ் ஆயுதக்குழுக்களின் எதிர்த் தாக்குதல்களும் உட் பூசல்களும் இந்த ‘இலங்கைத் தமிழர்’ விடயத்தில் அவர்களை உலக “ஏதிலி” இனமாக மாற்றி அதற்கு அங்கீகாரத்தையும் அளித்துவிட்டிருந்தது.
இன்று, தாம் “இலங்கையர்” என்னும் அடையாளத்தை மட்டுமே நிலைநிறுத்திக் கொள்ள ஆசைபடுவதாகக் கூறும் இவர்கள் இந்த ‘இலங்கை’யின் பின்னே துருத்திக் கொண்டிருக்கும் உட்பொருளைப் புரிந்து கொள்ளாமல் தமிழர் என்னும் இன அடையாளத்தைத் துறக்க முனைவது வியப்பாகவும் வேதனையாகவும் உள்ளது.
இன்று “வன்னி” முட்கம்பி வேலிகளுக்குப் பின்னால் தங்கள் நல் வாழ்வுக்காக மன்றாடி ஏங்கிக் கொண்டிருக்கும் உயிர்கள் அனைத்தும் “இலங்கையர்” என்பதால் அவ்வாறு அடைத்து வைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. அவர்கள் எல்லாரும் “தமிழர்கள்” என்பதால் மட்டுமே அவர்களுக்கு இந்தக்கதி ஏற்பட்டிருக்கிறது.

அவர்களோடு எந்தவொரு சிங்களரும் அங்கிருப்பதாகத் தகவல் இல்லை.சிங்களர்களெல்லோரும் தெருக்களில் கூடிக் கும்மாளமிட்டதாகத்தான் தொடர்புசாதனங்கள் சில வாரங்களுக்கு முன் செய்தி வெளியிட்டனவேயன்றி அந்த இனத்தின் ஒரு “பாதாள உலக தாதா”கூட இந்தத் திறந்த வெளிச் சிறைகளிலே இல்லை!
இலங்கைத் தமிழர்களது முன்னாள் தலைவர்களான, சேர் பொன்னம்பலம் இராமநாதன் தொடங்கி……….. எஸ்.ஜே.வி. செல்வநாயகம் வரையிலான மிதவாதத் தலைவர்கள் அனைவரும் அரசியல் ரீதியாகப் போராடியதெல்லாம்; இலங்கையில் வாழும் தமிழர்கள் தங்களது மண்ணில் அந்நாட்டில் வாழும் பெரும் பான்மை இனமான சிங்களருக்கு உள்ள உரிமைகளோடு வாழவேண்டும் என்பதற்காகத்தான்.
அந்தத் தீவில் இரண்டாயிரத்து ஐந்நூறு வருடங்களுக்கு முன்னர் காற்றின் வேகத்தால் வழிமாறிவந்த வட இந்தியாவின் “அடங்காத” அரச வம்சத்து வாரிசின் வழிவந்தவர்கள் என்று சொல்லிக்கொள்பவர்கள் முன்னே, அந்நாட்டின் பூர்வ குடிகளெனப் பெயர்பெற்றிருந்த தமிழர்கள் மண்டியிட்டு அடங்கி அடிமைகளாய் மாறிவிடக்கூடாது என்பதற்காகவே இந்தத் தலைவர்கள் அனைவரும் போராடினார்கள்.அதனைத் தமிழினமும் ஆதரித்தே வந்தது.
அவர்களது அரசியல் போராட்டத்தின் அடுத்த கட்டமாகவே ஆயுதப் போராட்டம் தோற்றம் கண்டது.

புலிகளின் போராட்டம்
“தடியெடுத்தவனெல்லாம் தண்டல் காரர்கள்” என்ற ஆரம்பக் குழப்பங்கள் நீங்கி, தடியெடுத்த ஒருவனே தலைமையேற்ற வரலாறுதான்; பிரபாகரனது வருகையாக அமைந்தது.
இவ்வாறு குறிப்பிடுவதால், பிரபாகரன் செய்தவை அனைத்தும் சரியானவையே என்பதல்ல. சரியோ, தவறோ அதனைக் காலம் தீர்மானிக்கும். ஆனால், அவரின் பின்னால் நின்ற போராளிகள் யாவரும் தங்கள் சுகவாழ்வுக்காக அல்லது தமது மச்சான், மாமன், மருமகன்மார், அவர்களது குடும்பத்தார், உறவினர்கள் எல்லோரும் பதவிகளையும், பொருட்களையும் பெற்று உல்லாசமாக “உலகவலம்” வரவேண்டும் என்னும் பேராசையால் உந்தப்பட்டுப் களமாடிப் பலியானார்கள் என்று எவராவது கூறினால் அவர்களை வள்ளுவன் சொன்ன, “மக்கட் பதடி” என்னும் வார்த்தையால்தான் சுட்டவேண்டும்.
இந்தத் தன்னலமற்ற போராளிகளைத் தமிழினமே ஆதரித்து “மாவீரர்கள்” எனப்போற்றியது.
இவையனைத்திற்கும் மேலாக- உலகப் பந்தின் பல நாடுகளிலும் வாழும் பல்லின மக்கள் மத்தியில் ஈழத்தமிழனின் உரிமை வேட்கையினையும், சிங்கள அடக்குமுறைகு எதிரான உறுதியையும்-சுமார் மூன்று “தசாப்த்தங்களா”க இன அழிப்பினின்றும் பாதுகாத்துவந்த திறனையும் இங்கு எவரும் குறைத்து மதிப்பிட்டுவிடவும் முடியாது.
பொதுவாக, விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம், சக போராளி இயக்கங்களை அழித்தன என்னும் குற்றச்சாட்டின் பின்னணியில் இன்று விமர்சனங்கள் முன்வைக்கப்படுகின்றன.
ஈழப் போரின் வலிமையினை இது போன்ற நடவடிக்கைகள் நலிவடையச் செய்தன என்றாலும், அவ்வாறு மோதிக்கொண்ட ‘ரெலோ, புளொட், ஈ.பி.ஆர்.எல்.எஃப்’ போன்ற இயக்கங்கள் இந்தியாவிடமிருந்து ஆயுதங்களைப் பெற்றுத் ,தமது அதிகாரத்தினை நிலைநாட்டியபின் அதன் செல்லப்பிள்ளையாகச் செயல்படும் எண்ணத்தோடு செயலாற்றின என்னும் தகவலும் உள்ளது.
இந்தச் சகோதர யுத்தத்தின் பின்னணியில், ’இந்திராவுக்கு’ப் பின் வந்த இந்திய அரசு ஊக்கம் அளித்திருக்கிறது! போதாதென்று, தமிழகத்திலும் கலைஞர் ஒருபக்கமும், எம்.ஜி.ஆர் மற்றொரு பக்கமுமாக நின்று இந்தப் போராளிகளுக்கு மறைமுகமாக ஆதரவு நல்கியிருக்கிறார்கள்.
உலகின் பல போராளி இயக்கங்களிடையே இதுபோன்ற உட்பகைகள், யார் பலவான் என்னும் போட்டி நிலவுவது சாதாரணமானதுதான். அவ்வாறான போட்டிகள் முற்றும் போது, ஆயுதங்களைக் கையில் வைத்திருக்கும் போராளிகள் ஒருவரை மற்றவர் சுட்டுக்கொண்டார்கள். சாதாரண அரசியல் வாதிகளெனில், ஒருவேளை தரக்குறைவாக ஒருவரை மற்றவர் தாக்கிப்பேசுவதோடு நின்றிருப்பார்கள். இங்கே பலப்பரீட்சை ஆயுத தாரிகளிடையே ஏற்பட்டகாரணத்தால், ஆயுதப் பிரயோக உத்தியிலும்,கட்டொழுங்கிலும் பெயர்பெற்ற ‘புலிகள் இயக்கம்’ ஏனைய இயக்கங்களை அடக்கி, ஈழத்தின் உண்மையான போராளிகள் தாமே என்பதை உலகிற்கு நிரூபித்திருந்தது. இதில் புலிகளை மட்டும் குற்றம் கூறுவது நடுநிலையாக அமைந்துவிடாது. ஏனெனில், ஆயுதங்களைக் கையிலேந்தியவர்கள் தம்மைத் தாக்கமுற்படுபவர்களைப் பதிலுக்குத் தாக்குவது என்பது தவிர்க்கமுடியாததே.புலிகளும் இதையேதான் செய்தார்கள்!
“ஈழத் தமிழனுக்கு உரிமைகள் வேண்டியதில்லை; அவன் அந்நாட்டிற்கு உரியவனல்ல. எனவே சிங்கள அரசிடம் சில சலுகைகளை மட்டும் பெற்று வாழப்பிறந்தவன். பெரும்பான்மைச் சிங்கள சமூகத்திடம் தமக்குத் தேவையானவற்றை யாசித்துப் பெறுவதற்கன்றி இவனுக்கு வேறெந்தத் தகுதியும் கிடையாது……” என்று கூறுவதும்;
முப்பது ஆண்டுகாலமாக ஓர் கட்டுக்கோப்பான இயக்கத்தினை வழிநடத்தி, சிங்கள அரசின் காட்டுமிராண்டித்தனமான கொலைவெறியினை ஓரளவுக்கேனும் தடுத்து நிறுத்துவதற்காகத் தங்கள் இன்னுயிரை ஈந்த ஒரு போராளிக்குழுவை……… சுமார் இருபது நாடுகளின் ஆயுத உதவியோடும், நல்லாசியோடும் நசுக்கி அழித்ததைப் பெருமையாகப் பேசும் ஒரு நாட்டின் “உண்மைக் குடிமகன்” என்று மார்தட்டிப் பேசுவதும் ஒன்றுதான்!
தங்களுக்கென்று பாரம்பரிய பிரதேசமும், பண்பாடும், மொழியும் கொண்ட ஒரு மக்கட்கூட்டம், தனிநாடு என்றும் தாயகம் என்றும் சிந்திக்கக்கூடாது என்று எவரும் கூறிவிடமுடியாது.
இதன் அடிப்படையில், தமிழ் மொழிக்காகவும், இனத்துக்காகவும் ஈழத்தின் மூத்த அரசியல் வாதிகள் ஆரம்பத்திலிருந்தே போராடியது குற்றமல்லவெனில், அடுத்தடுத்து நிகழ்ந்த பேரினவாத அடக்குமுறைகளாலும், வன்கொடுமைகளாலும் பாதிப்புற்றுத் தங்கள் பாதுகாப்புக்கென ஆயுதம் ஏந்திய இந்தப்போராளிகளின் செயல்களும் குற்றமற்றவையே! மற்றவர்கள் ஒருவேளை இதனைக் குற்றம் என்று சொன்னாலும் தமிழ் உணர்வுடையவர்கள் அவ்வாறான ஒரு நிலைப்பாட்டினை ஏற்றுக்கொள்வது கடினம்.
தனிமனிதச் சுதந்திரத்தையும், மனித உரிமைகளையும் வலியுறுத்தும் சர்வதேசச் சட்டங்கள் எதுவும், அந்தத் தனிமனிதர்கள் கூட்டாக இயங்குவதை; அது தனி இனமாக நாடாக இருப்பதைத் தடைசெய்யமுடியாது என்பதே உண்மை.
ஆகவேதான்,
“சாவில் தமிழ் படித்துச் சாகவேண்டும்
என் சாம்பல் தமிழ் மணந்து வேகவேண்டும்
ஓடையிலே என் சாம்பல் கரையும் போது
ஒந்தமிழே சலசலத்து ஓடவேண்டும்”
என்னும் பண்டிதர் சச்சிதானந்தனின் கவிதைவரிகளை இத்தனை விரைவில் மறந்து விட்டு, “நாம் தமிழரல்ல; இலங்கையரே” என்று, முள்ளிவாய்க்கால் சாம்பல்மேட்டின் மேல் நின்று ஆனந்தக்கூத்தாடும் மனவக்கிரம் எந்தத் தமிழனுக்கும் வந்துவிடக்கூடாது என்று விரும்புகிறோம்.
- ஈழநேசன்

Source:http://www.nerudal.com/nerudal.11136.html