Tuesday, January 29, 2013

Indian seafarers released after 40 days of captivity


Source: http://www.sagarsandesh.com/news/indian-seafarers-released-after-40-days-of-captivity/

Medallion Marine, operators of MT SP Brussels, has reported that the five crew members (Indian seafarers) who were taken from the vessel by armed men off the Niger Delta in December have been released.

Confirming the release in an e-mailed statement to Sagar Sandesh, the shipping company said that all the five seafarers are believed to be in good health after their ordeal.

Medallion Marine has also expressed their admiration for the crew and their families who have shown great courage and fortitude throughout this very difficult situation, the statement said. Following medical examinations, the crew members have now been flown home in order to be reunited with their families.

On Dec. 16, 2012 five Indian seafarers who were on board the mercantile vessel SP BRUSSELS, belonging to the German company Medallion Reederei GmbH, were abducted by the sea pirates in Nigeria. Second Officer Thomson Britto, from Kanyakumari District in Tamil Nadu, was one among the five seafarers. They  were abducted by the pirates for ransom.

Though the company statement did not elaborate on how the crew were released, unconfirmed reports reaching here has suggested that ransom was indeed paid to secure the release of the five Indian seafarers.

According to information available, the seafarers were released by the pirates on Jan. 25 after receiving the ransom from the ship company.

Meanwhile, Fr. Churchil, General Secretary, South Asian Fishermen Fraternity, thanked the ship company and the Government of India for taking all the initiatives for release of the abducted seafarers.

It may be noted that Fr. Churchil along with others including Tamil Nadu Meenavar Peravai took up the matter with the Government of India and with the shipping company for securing the safe release of all the five Indian seafarers from the pirates’ custody.

Thursday, January 24, 2013

சிங்கள இனவெறியின் உச்சம்… இலங்கையில் 367 இந்து கோவில்கள் எரிப்பு… ஆதாரத்துடன் தகவல்


Source:http://www.eelamview.com/2013/01/23/srilanka-hindu-temples-destroyed/
இலங்கையில் தமிழர்கள் வாழும் பகுதிகளில் அவர்களின் தடயங்கயை அழிக்கும் முயற்சியில் ராஜபக்சே அரசு ஈடுபட்டு வருகிறது. அங்கு சிங்களர்களின் குடியேற்றம் ஒருபுறம் நடப்பதைப்போல அங்கிருந்த இந்து ஆலயங்கள் சத்தமில்லாமல் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன.
தமிழகர்கள் வாழ்ந்த பகுதிகளில் இருந்த 367 கோவில்கள் எரிக்கப்பட்டுவிட்டதாக இண்டர்நேசனல் பாலிசி டைஜெஸ்ட் இதழில் அதிர்ச்சியூட்டும் தகவல் ஆதாரபூர்வமாக வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
கடந்த 2012ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் வெளியிடப்பட்ட அந்த ஆவணம் இப்போது ஊடகங்களில் வெளியாகி பரபரப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது. கோவில்களை அழிப்பதன் மூலம் தமிழர்களின் கலாச்சாரத்தையும், பண்பாட்டையும் அழிக்க இலங்கை அரசு முடிவு செய்துள்ளதாக தமிழ் ஆர்வலர்கள் குற்றம் சாட்டியுள்ளனர்.
கோவில்களை அழிப்பது ஏன்?
மக்களின் வாழ்வை, அவர்களின் கலாச்சாரத்தை பறைசாற்றுபவை கோவில்கள். தமிழர்களை அழித்தது போல அவர்களின் கலாச்சாரத்தையும் அழித்து ஒழிக்க நினைக்கிறது இலங்கை அரசு. அதனால்தான் தமிழர்களின் பகுதிகளில் இருந்த கோவில்கள் சத்தமில்லாமல் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன.
இலங்கையில் உள்ள, 89 தமிழ் கிராமங்களுக்கு, சிங்கள பெயர் சூட்டுதல், மாவட்ட, நகர, கிராம எல்லைகளை மாற்றி அமைத்தல், போன்ற வேலைகளை செய்த அரசு, அங்குள்ள 367 இந்து கோவில்கள் அழித்துவிட்டது. ஒரு மாபெரும் கலாசாரமும் பழங்கால மதமும் அனைவரின் கண்முன்னே நிர்மூலமாக்கப்பட்டு வருகிறது என்பது இதன்மூலம் தெரிவந்துள்ளது.
யாழ்பாணத்தில் 208 கோவில்கள்
யாழ்பாணத்தில்தான் அதிகபட்சமாக 208 கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. அங்குள்ள நாகர்கோவில் கிழக்கு, வடக்கு, தெற்கு, செம்பியன்பட்டு வடக்கு, செம்பியன்பட்டு தெற்கு, வெட்டிலைக்கேணி, தந்தை செல்வபுரம் உள்ளிட்ட பல ஊர்களில் உள்ள பிரபலமான கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. அதில் சோழசிவன் கோவில், கரம்பம் வயிரவர் கோவில், உச்சிமலை சிவன் கோவில், சுடலை ஞான வயிரவர் கோவில், மாங்கொல்லை வயிரவர் கோவில் உள்ளிட்ட பிரபல கோவில்கள் அடக்கம்.
திரிகோணமலையில் 17
தமிழர்கள் வாழும் பகுதியான திரிகோணமலை மாவட்டத்தில் உப்பரவு, லங்கபட்டிணம், சம்பல்தீவு உள்ளிட்ட பல கிராமங்களில் 17 இந்து கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டுள்ளன. பிள்ளையார் கோவில், முருகன் கோவில், அம்மன் கோவில், மலையம்மன் கோவில், முத்துமாரியம்மன் கோவில், கோனேஸ்வர் கோவில் நாராயணன் கோவில் போன்ற ஆலயங்கள் அழிக்கப்பட்டு விட்டன.
மட்டக்களப்பில் 61 கோவில்கள்
மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் உள்ள கட்டமுறிவு, கதிரவேலி, மலையர்கட்டு, மண்டூர் உள்ளிட்ட ஏராளமான கிராமங்களில் உள்ள கருணைமலைபிள்ளையார் கோவில், கன்னிகையம்மன் கோவில், சிவமுத்து மாரியம்மன் கோவில் உள்ளிட்ட பிரபலமான 61 கோவில்கள் எரிக்கப்பட்டும், இடிக்கப்பட்டும் அழிக்கப்பட்டுள்ளன.
அம்பாரையில் 11 கோவில்கள்
அம்பாரை மாவட்டத்தில் உள்ள நிந்தாவூர், ஆட்டப்பலம், பலமுனை உள்ளிட்ட கிராமங்களில் உள்ள பிள்ளையார் கோவில், முருகன் கோவில், கண்ணகியம்மன் கோவில், வயிரவர் கோவில் என 11 கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன.
கிளிநொச்சியில் 46 கோவில்கள்
கிளிநொச்சி மாவட்டத்தில் உள்ள இந்துபுரம், மாணிக்கபுரம், யூனியன் குளம், கந்தபுரம், ஜெயபுரம் உள்ளிட்ட பல ஊர்களில் இருந்த 46 கோவில்களை எரித்தும், இடித்தும் துவம்சம் செய்துவிட்டனர்.
முல்லைத்தீவில் 6 கோவில்கள்
முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில் மாங்குளம்,பெரியகுளம், ஒட்டுசுட்டான், உள்ளிட்ட ஊர்களில் 6 கோவில்கள் இருந்த இடம் தெரியாமல் முற்றிலும் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. அவற்றில் பிள்ளையார் கோவில், தான்தோன்றீஸ்வரர் கோவில், நாகாத்தம்மன் கோவில், உள்ளிட்ட பிரபலகோவில்களும் நாசமாக்கப்பட்டுவிட்டன.
மன்னாரில் 6 கோவில்கள்
மன்னார் மாவட்டத்தில் உள்ள வேட்டைமுறப்பு, குறிஞ்சன்குளம், பருந்து கடந்தான், பிள்ளையார் பட்டி ஆகிய ஊர்களில் உள்ள பிரபலமான ஆலயங்களான சித்திவிநாயகர் கோவில், துர்க்கையம்மன் கோவில், வழிவிடுவிநாயகர் கோவில், முத்துமாரியம்மன் கோவில் உள்ளிட்ட 6 கோவில்கள் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன.
வவுனியாவில் 12 கோவில்கள்
வவுனியா மாவட்டத்தில் மொத்தம் 12 கோவில்கள் இடிக்கப்பட்டும், எரிக்கப்பட்டும் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. அங்குள்ள ரம்பைக்குளம், மரைலுப்பை, நெடும்கேணி, சிவநகர், தடையர்மலை உள்ளிட்ட ஊர்களில் இருந்த பிள்ளையார் கோவில், முருகன் கோவில், வீரபத்திரர் கோவில், பழைய கந்தசாமி கோவில் உள்ளிட்ட கோவில்களை எரித்து அழித்துவிட்டனர்.
அங்குள்ள தமிழர்கள், ஒடுக்கப்பட்ட நிலையில் வாழ்கின்றனர். கொல்லைப்புற வழியாக, மிகப்பெரிய கலாச்சாரத்தையும், பழமை வாய்ந்த மதத்தையும் அழிக்கும் முயற்சியில், இலங்கை அரசு ஈடுபட்டுள்ளது.
தற்ஸ் தமிழ்
************
சிறீலங்காவில் 367 கோவில்கள் எரிக்கப்பட்டுள்ளதாக International Policy Digest என்னும் சர்வதேச சஞ்சிகை மார்ச் 2012 இல் ஆதாரங்களுடன் செய்தி வெளியிட்டுள்ளது .
International Policy Digest இனது 41 பக்க அறிக்கை மிக முக்கியமான தகவல்களை வெளியிட்டுள்ளது . 367 கோவில்களும் அவற்றின் பெயர் பட்டியலும் கீழே தரப்படுகின்றது .
மேலும் வாசிக்க இங்கே அழுத்தவும்

Tuesday, January 22, 2013

வடக்கில் விவசாயிகள் என்ற போர்வையில் சிங்களக் குடும்பங்களைக் குடியேற்றும் திட்டம் :


Source: http://globaltamilnews.net/GTMNEditorial/tabid/71/articleType/ArticleView/articleId/87785/language/ta-IN/article.aspx
வடக்கு மாகாணத்தின் எல்லையில் அமைந்துள்ள வவுனியா தெற்கு பிரதேச செயலர் பிரிவுக்கு உட்பட்ட பகுதிகளில் விவசாயிகள் என்ற போர்வையில் 2 ஆயிரம் சிங்களக் குடும்பங்களைக் குடியேற்றும் திட்டம் ஒன்று படையினரின் ஆதரவுடன் அரசினால் திரைமறைவில் மேற்கொள்ளப்படவுள்ளது.
 
இதற்கான வேலைகள் முழு மூச்சாக முன்னெடுக்கப்பட்டு வருவதுடன் குடி யேற்றப்பட்ட குடும்பங்களுக்கு ஒரு ஏக்கர் காணி வீதம் வழங்கவும் நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிய வருகிறது.
 
மனிதாபிமான விவசாய உற்பத்தி நடவடிக்கைச் செயற்றிட்டத்தின் கீழ், வவுனியா தெற்கு பிரதேச செயலர் பிரிவுக்குட் பட்ட பகுதிகளில் 2 ஆயிரம் ஏக்கர் நிலப்பரப்பில் சிங்களக் குடியேற்றங்கள் மேற்கொள்ளப்படவுள்ளன.
 
30 வருடப் போரின் பின்னர் விவசாய நடவடிக்கைகளை மேம்படுத்தும் பொருட்டே வடக்கில் இந்த நடவடிக்கைகள். எடுக்கப்பட்டு வருவதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
 
வவுனியா தெற்கு பிரதேச பிரதேச செயலர் பிரிவுக்குட்பட்ட பதவியா, சம்பத்நகர், போகஸ்வெள ஆகிய கிராமங்களில் படையினரின் 56 ஆவது படைப்பிரிவின் அனுசரணையுடன் ஆயிரம் சிங்களக் குடும்பங்கள் குடியேற்றப்பட்டுள்ளன.
 
மேலும் மகாவலி அபிவிருத்தி அதிகார சபை மற்றும் படையினரின் 72 ஆவது படைப்பிரிவின் அனுசரணையுடன் ஆயிரம் சிங்களக் குடும்பங்களும் குடியேற்றப்பட்டுள்ளன.
 
ஏற்கனவே திட்டமிட்டுக் குடியேற்றப்பட்ட சிங்களக் குடும்பங்களுக்கு வவுனியா தெற்கு பிரதேச செயலர் பிரிவிலுள்ள 2 ஆயிரம் ஏக்கர் காணியை பகிர்ந்தளிக்கும் நடவடிக்கைகள்  விரைவில் ஆரம்பிக்கப்படவுள்ளதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது.
 
விவசாய நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடும் முகமாக ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கும் ஒவ்வொரு ஏக்கர் காணி வீதம் 2 ஆயிரம் குடும்பங்களுக்கும் காணிகள் பங்கிட்டு வழங்கப்படவுள்ளன.
 
இந்தக் குடியேற்ற நடவடிக்கைக்காகத்  தெரிவு செய்யப்பட்டுள்ள 2 ஆயிரம் சிங்களக் குடும்பங்களுக்கும் படையினராலும், ஏனைய அரச நிறுவனங்களினாலும் உதவிகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.
 
அத்துடன் விவசாய நடவடிக்கைகளுக்குத் தேவையான நவீன உபகரணங்கள், விதைகள் என்பனவும் வழங்கப்பட்டுள்ளன.
 
இதற்கு மேலதிகமாக விவசாய அபிவிருத்தி அமைச்சர் மஹிந்தயாப்பா அபயவர்த்தனவால், குடியேற்றப்படும் மக்களின் அடிப்படை வசதிகளுக்காக 10 மில்லியன் ரூபா நிதியும் உடனடியாக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளது.
 
விவசாயிகள் என்ற போர்வையில் சிங்களக் குடியேற்றங்களை வடக்கில் அதிகரிப்பதற்கே அரசு முனைப்புடன் செயற்படுவதாகத் தெரிவிக்கிப்படுகிறது.

Saturday, January 19, 2013

அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்களுக்கான டீசல் விலை லிட்டருக்கு ரூ. 11.80 உயர்வு


Source: www.dinamani.com
By - எம். மார்க் நெல்சன் -, சென்னை
டீசல் விலையை லிட்டருக்கு ரூ. 11.80 அளவுக்கு மத்திய அரசு உயர்த்தியிருப்பது ஏற்கெனவே நஷ்டத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கும் தமிழக அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்கள், மேலும் நஷ்டத்தை சந்திக்கும் நிலையை உருவாக்கியுள்ளது என போக்குவரத்துக் கழக நிர்வாகிகள் கவலை தெரிவிக்கின்றனர்.
இந்த அதிரடி விலை உயர்வு காரணமாக அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்களுக்கு நாள் ஒன்றுக்கு பல லட்சம் நஷ்டம் ஏற்படும். குறிப்பாக சென்னையைத் தலைமையிடமாகக் கொண்டு இயங்கி வரும் அரசு விரைவுப் போக்குவரத்துக் கழகத்துக்கு நாள் ஒன்றுக்கு ரூ. 14 லட்சம் கூடுதல் செலவாகும் என கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.
மத்திய அரசு கடந்த ஆண்டில் டீசல் விலையை லிட்டருக்கு ரூ. 5 என்ற அளவுக்கு உயர்த்தியது. இதனால், ஏற்கெனவே கடும் நஷ்டத்தில் இயங்கி வந்த தமிழக அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்கள் மேலும் பாதிப்பை சந்தித்தன.
இந்த பாதிப்பை சமாளிப்பதற்காக தமிழகத்தில் இயங்கி வரும் 7 அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்களுக்கும் ரூ. 200 கோடி அளவுக்கு மானியத்தை தமிழக அரசு வழங்கியது.
இந்த மானியத்தைக் கொண்டு போக்குவரத்துக் கழகங்கள் ஓரளவுக்கு நிலைமையை சீர்செய்துவந்த நிலையில், இப்போது மீண்டும் லிட்டருக்கு ரூ. 11.80 அளவுக்கு மத்திய அரசு டீசல் விலையை உயர்த்தியுள்ளது.
அதாவது, பொதுமக்களுக்கான சில்லரை விற்பனை டீசல் விலையை லிட்டருக்கு 50 பைசா முதல் 60 பைசா வரை உயர்த்தியுள்ளது. ஆனால், டீசலை மொத்தமாக வாங்கும் அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்கள், ரயில்வே, மின் நிலையங்களுக்கான டீசல் விலையை லிட்டருக்கு ரூ. 11.80 என்ற அளவுக்கு உயர்த்தியுள்ளது.
அரசு விரைவுப் போக்குவரத்துக் கழகத்துக்கு வெள்ளிக்கிழமை வந்த டீசல் ரசீதிலேயே இந்த விலை உயர்வு பிரதிபலித்துள்ளது. இதுவரை ஒரு லிட்டர் டீசல் ரூ. 49.06 என்ற அளவில் இருந்தது இப்போது ரூ. 60.86 என பில் வந்துள்ளது.
நாள் ஒன்றுக்கு ரூ. 14 லட்சம் கூடுதல் செலவு: இதுகுறித்து அரசு விரைவுப் போக்குவரத்துக் கழக உயர் அதிகாரி ஒருவர் கூறியது:
அரசு போக்குவரத்துக் கழகங்கள் ஏற்கெனவே நஷ்டத்தில் இயங்கிக் கொண்டிருப்பதால், ஊழியர்களுக்கான சம்பளத் தேதி ஒவ்வொரு மாதமும் தள்ளிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது.
கடந்த ஆண்டு ஜூலையில் அறிவிக்கப்பட்ட அகவிலைப் படியும் நிலுவையில் உள்ளது. இந்த நிலையில் மீண்டும் டீசல் விலையை உயர்த்தியிருப்பது, நிலைமையை மேலும் மோசமடையச் செய்யும்.
இப்போது டீசல் விலை உயர்வின்படி, அரசு விரைவுப் போக்குவரத்துக் கழகம் லாப நஷ்டமின்றி இயங்க, பஸ் ஒன்றுக்கு ஒரு கிலோமீட்டருக்கு ரூ. 30 முதல் ரூ. 32 வரை கிடைக்க வேண்டும். ஆனால், இப்போது ரூ. 22 என்ற அளவில்தான் கிடைக்கின்றது.
இதன்படி, பஸ் ஒன்றுக்கு ஒரு கி.மீ.க்கு ரூ. 8 முதல் ரூ. 10 வரை நஷ்டம் ஏற்படும்.
அரசு விரைவுப் போக்குவரத்துக் கழக பஸ்கள் நாள் ஒன்றுக்கு 6 லட்சம் கிலோ மீட்டர்கள் இயக்கப்படுகின்றன.
இதன்படி, கழகத்துக்கு நாள் ஒன்றுக்கான கூடுதல் செலவு ரூ. 14 லட்சம் என கணக்கிடப்பட்டுள்ளது. பிற போக்குவரத்துக் கழகங்களுக்கும் இதே நிலைதான்.
இதே நிலை நீடித்தால் அனைத்து ஊழியர்களுக்கு சம்பளமே கொடுக்க முடியாத நிலையும் ஏற்படலாம். எனவே, போக்குவரத்துக் கழகங்களுக்கு அரசு மீண்டும் மானியம் வழங்க வேண்டும். இல்லையெனில் டிக்கெட் கட்டணத்தை உயர்த்துவது தவிர வேறு வழியில்லை என்றார் அவர்.

மாநகரப் போக்குவரத்துக் கழகத்துக்கு எவ்வளவு?
இந்த டீசல் விலை உயர்வு காரணமாக மாநகரப் போக்குவரத்துக் கழகத்துக்கு நாள் ஒன்றுக்கு ரூ. 27 லட்சத்து 58 ஆயிரத்து 430 கூடுதல் செலவாகும் என கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.
இதுகுறித்து மாநகரப் போக்குவரத்துக் கழக உயர் அதிகாரி ஒரவர் கூறியது:
மாநகரப் போக்குவரத்துக் கழகத்தின் சார்பில் 3,637 பஸ்களை இயக்க, நாள் ஒன்றுக்கு 2.32 லட்சம் லிட்டர் டீசல் தேவை. ஒரு பஸ்ûஸ 4.33 கி.மீ. இயக்க ஒரு லிட்டர் டீசல் தேவை.
இதன்படி கணக்கிட்டால், இப்போதைய டீசல் விலை உயர்வின்படி மாநகரப் போக்குவரத்துக்கழகத்துக்கு நாள் ஒன்றுக்கு ரூ. 27 லட்சத்து 58 ஆயிரத்து 430 அளவுக்கு கூடுதல் செலவாகும்.
மாதம் ரூ. 8.27 கோடியும், ஆண்டுக்கு ரூ. 100 கோடி அளவுக்கு கழகத்துக்கு கூடுதல் செலவாகும் எனவும் கணக்கிடப்பட்டுள்ளது என்றார் அவர்.

Friday, January 11, 2013

Pratibha Shipping sinking...


Source:http://www.sagarsandesh.com/news/pratibha-shipping-sinking/

While shipping companies across the globe were facing gloomy future due to the recession in the industry and have taken some corrective measures to minimise their financial crunch, it seems that the downward trend has very badly affected one of the Indian private sector shipping companies – Pratibha Shipping, industry insiders say.

Though the company is yet to clear the air on its prevailing financial condition, sources in the EXIM trade predict that the company is going through its toughest days and collapse is imminent.

“The company failed to fathom the condition (present and future) of the trade in the face of global recession on time and it has landed the shipping company to this precarious situation,” a senior analyst of maritime trade told Sagar Sandesh.

The shipping company has been in the media for quite long time, as its vessels, one-by-one, were facing a variety of disputes in Indian as well as foreign shores and anchored.

However, the chain of events took a dramatic turn earlier last week, when the Directorate General of Shipping (DGS) said that Pratibha Shipping, which has a fleet of nine oil tankers, is planning to either sell or scrap five vessels due to financial crunch.

Speaking to Sagar Sandesh, Mr. Abdulgani Y. Serang, General Secretary-cum-Treasurer, National Union of Seafarers of India (NUSI), said: “It’s a hopeless situation in the company and we are trying our level best to satisfy the 150-odd seafarers, who are onboard the company’s oil tankers.”

“In my view, lack of proper future planning has forced the company to this worst situation and no one knows how the company could overcome the crisis,” Mr. Serang said.

According to DGS statement, for the past couple of months, the financial position of the company has been deteriorating which has resulted in the stranding of all the nine ships, statutory and mandatory certificates (for vessels) have also expired.

During discussions with DGS a few days ago (after reports of two of its oil tankers Pratibha Tapi and Pratibha Indrayani facing crew problems), the company informed the DGS that it plans to sell Chandrabhaga and Narmada, and send Tapi, Warna and Cauvery for scrapping.

At a high level meeting, which was urgently convened under the chairmanship of Mr. Gautam Chatterjee, Director General of Shipping, to discuss the situation, Mr. Sunil Pawar, Managing Director, his team from Pratibha Shipping and other stakeholders from Maritime Administration, officials from port authorities, Immigration and representatives from Indian Coast Guard attended.

Seafarers were represented by Mr. S.S. Khan, General Secretary, Mr. Sudhakar Dhuri, Asstistant Secretary, and Capt. D.H. Sawant, Advisor from the Maritime Union of India (MUI) and Mr. Abdulgani Y. Serang, Mr. Maruti D. Rethrekar, Vice-President, and Mr. Shantaram Dhamapurkar, Organising Secretary, from National Union of Seafarers of India (NUSI).

During the discussion, it came out very clear that all the nine ships owned by Pratibha Shipping were facing many a problem and detained at different ports.

While Pratibha Cauvery and Warna are stuck at Chennai Port, Narmada and Chandrabhaga are in China, Koyna in Bahrain, Indrayani and Tapi in Mumbai, Bheema in Goa and Pratibha Neera at Visakhapatnam Port.

At the emergency meeting, Mr. Sunil Pawar assured that immediate steps would be taken to rescue all the 151 stranded crew members (on its different vessels) within 10 days. He said that he planned to sell Pratibha Chandrabhaga and Pratibha Narmada, stranded in China, and scrap Pratibha Tapi, Pratibha Warna, and Pratibha Cauvery after clearing its legal issues with Madras High Court.

Pratibha Neera and Pratibha Bheema will be re-commissioned for commercial operations while efforts are on to secure the release of M.T. Pratibha Indrayani, he assured.

Mr. Pawar said he would repay the financial assistance provided by NUSI from the proceeds of the sale and scrapping of ships under DGS monitoring.

As per the information provided on its website, the company was incorporated in 1995 by young technocrats from shipping and financial institutions. It is a closely held public limited company registered under the Indian Companies Act, 1956.

Initially, the company was owned by BT Shipping London, Anders Wilhelmsen Group, Norway, and Indian promoters.

Since December 2002, the ownership of the company is with the A. N. Pawar family. The company is headed by Mr. Sunil A. Pawar as Chairman and Managing Director.

Even though the company plans to use two of its vessels for commercial operation, it would be done only after getting due renewal of the ships’ statutory certification.

Maritime Education (in India) needs a real boost: Dr Saxena


Published in Sagar Sandesh Weekly edition dtd: 9/1/2013
Source:www.sagarsandesh.com

Like many things, maritime education too has changed. Earlier the emphasis was on training, today with pre-sea being degree course, the emphasis has shifted to education, says Dr. Brijendra Kumar Saxena, President of Institute of Marine Engineers (India), the topmost body of Indian mariners to promote the scientific development of Marine Engineering in all its branches and in the furtherance of such knowledge.
In a freewheeling interview with Sagar Sandesh, Dr BK Saxena, the man who always vouched for giving more and more to improve the mariners’ knowledge base, spoke about the current situation in the industry.

Excerpts of the interview.
-Tell us about your background and experience as seafarer?
Dr B K Saxena: I passed out from DMET, Calcutta in 1968 and joined Jayanti Shipping and 
automatically came in SCI on its merger. I left sailing in 1982 and joined head office of SCI in early 1983. Sailing was fun that time and we really worked hard and also enjoyed. That time the ships were like our homes as each of my ship I worked on was for more than 12 months. Today’s seafarers are doing a wonderful job in such difficult environment.

-What is the current situation of maritime education in India? 
BKS: Like many things, maritime education too has changed. Earlier the emphasis was on 
training. Today with pre-sea being degree course, the emphasis has shifted to education. This requires a very balanced approach by the senior leaders in maritime education and training. Unfortunately this remains a grey area.

-Has the education evolved over the years as per the industry demand? What are the 
avenues that have to be included in the Indian maritime education to develop world class engineers?

BKS: Yes, with changing times the maritime education and training has evolved and modified. I am not sure if this change is as per the needs of the industry. The issue is, has industry indicated its needs clearly to the training providers. The only point we hear is about attitude. However, we don’t acknowledge the fact that social values across the country have changed and the outlook of the youngsters is very different today. As far as a developing world class engineer is concerned the education providers have to be really serious in ensuring that the syllabus, which is very good, is truly covered.

-How do you compare the maritime education institutes in India with their foreign counterparts like EU nations, Australia, USA etc?

 BKS: I think there is substantial emphasis on teaching modern shipboard technology. I have seen pre sea institutes in Poland, Russia, Sweden, UK, Singapore and Philippines in recent past. Interestingly none of them give any importance to the semi-regimented regime which is so much liked and referred in India.

-Do you think there is a real mismatch or demand and supply gap exists in Indian maritime sector?
BKS: No doubt the supply, especially at junior level, is much higher than the demand.

-While Shipping Ministry says there is a huge demand for seafarers; ground report says they are surplus. Which is the correct version?
BKS: Yes, there is still demand for employable seafarers. However, not all our seafarers are employable.

-What policy changes you would expect from the Ministry of Shipping to improve maritime training sector in India?

BKS: It should work towards increasing awareness of the career of seafaring in the country. The information must include correct picture of the institutes regarding its facilities, placement records etc. We must get better input for our pre-sea programs. It may also give the job of monitoring the institutes to professional bodies like Institute of Marine Engineers (India) and Company of Master Mariners and make them accountable.

-Of late, it has emerged that DNS programme by IMU has damaged the healthy scenario of demand and supply in the industry. What is your view on the issue?

BKS: There is no doubt about that. With limited onboard training slots the pass outs have no possibility of completing their required sea service and in the absence of any formal qualification they remain 12th pass and short of couple of lakhs given as fees, may be after taking loan.

-What changes do you see in the younger generation of seafarers now, as compared to your time?

BKS: The young generation of seafarers is coming from the young generation of people within the country and therefore the traits are common. The young of today are less tolerant, individualistic, with adjustment difficulties, technology savvy but still with less confidence. They are also more materialistic.

-Tell us about your some unforgettable onboard experience?
BKS: It was very long time back. Only point I would like to mention is that due to lack of timely communication, we had to take decisions and not rely for inputs from others. This made us very confident.

Tuesday, January 8, 2013

Are the Arab monarchies next?


Source:http://mondediplo.com/2013/01/02arab

As the chaotic transition towards democracy continues in North Africa and Yemen, the fighting in Syria is intensifying. And, less noticed, opposition to the Arab monarchies is growing.
by Hicham Ben Abdallah El Alaoui
The Arab Spring is not an outcome, it is a process. For those countries at the forefront of regional transformation, the fundamental question is can democracy become institutionalised? Though progress has been uneven and the outcomes of many state-society struggles have yet to be resolved, the answer is a cautious yes. In at least a few countries, we are witnessing the onset of democratic institutionalisation: whether the process of reform and transformation spreads to other parts of the Middle East depends on many factors — religious tensions, political mobilisation, regime adaptations, geopolitics. Meanwhile North Africa provides the most promising preview of the future.
Democratic institutionalisation means the healthy convergence of politics around three arenas of competition: elections, parliaments and constitutions. When these institutions are robust and durable, then the democratic governments they engender are relatively safe from radical groups, reactionary forces and authoritarian backsliding (due to alternation: democracies that uphold the rule of law and hold regular elections require that power alternates between competing parties).
In Tunisia, Libya and Egypt, this process is unfolding, if at an unsteady pace (1). All three have had founding legislative elections that were far more competitive and pluralistic than those held in their authoritarian past. In Tunisia, the project to re-craft the national constitution nears completion by the Constituent Assembly, which itself was the product of electoral competition. The crisis there has two dimensions: the new government’s passivity in response to Salafist violence (which came to an end after the attack on the US embassy in Tunis) and the delay in getting economic reform under way, especially in the poorest regions. In spite of often acute tensions and conflicts between different political interest groups, all but the tiniest minority have accepted that democracy is now the name of the game.
In Libya, the post-Gaddafi political order has been rockier, with armed militias initially fighting amongst themselves (2), while in Egypt, presidential elections resulted in the ascension of the Muslim Brotherhood’s Mohammed Morsi. Once in office, Morsi asserted civilian power over the military by dismissing Field Marshall Tantawi. This was a crucial step towards redefining civilian-military relations in a historically praetorian state.
In these transitional states, most political actors recognise the new reality — except of course hardliners and extremists, such as some Salafists and defenders of the autocratic past. But the new reality does not mean that these institutionalising democracies will become liberal democracies. The democrats of the Arab Spring did not embrace revolution to advance liberalism — which many in the West may see in the Arab context as advancing the cause of gender equality, unshackling censorship of pornography and other “immoral” materials, and otherwise widening the boundaries of expression. Liberalism is in truth a body of political thought that may give preeminence to the individual and freedom, but can only emerge from a later stage of democratic consolidation. It will not result from an early showdown between secularists and Islamists, and compromise on such values at this nascent stage is unlikely.
The priority for these transitioning states is not ideational, but rather the continued struggle towards institutionalisation. Democracy does not require that every citizen and every party embrace the same ideological framework, but rather that democratic rules and procedures become the definitive rules of the game. Even the Islamists are discovering that electoral triumphs require more than slogans: like democratic governments elsewhere, they need to deliver the goods through governance and policy, not empty promises of bliss and orthodoxy.

The Islamist apparition

From America to Europe, policymakers and publics alike were shocked to see Islamist parties like the Nahdha movement in Tunisia and the Muslim Brotherhood in Egypt emerge as winners of revolutions they did not trigger. However, fears of Islamisation must be tempered by several realities.
Western observers often forget that Islamists have no symbolic monopoly over the interpretation of Islam in the public sphere. In Egypt, classical educational institutions like Al-Azhar University and doctrinal sects like the Sufis frame faith and politics in ways distinct from Islamists. Within the broad Islamist category, the Brotherhood and more hardline Salafists clash over major issues and disagree about numerous religious tenets. The decentralised and horizontal freedom given by Islam to the individual believer ironically sabotages those who seek to dominate religion for their own political gain.
And though the Islamist trend encompasses groups ranging from social service providers to extreme Salafist voices, its mainstream face that will shape politics in most transitional countries — the Muslim Brotherhood — is no revolutionary vanguard. The Brotherhood did not support Iran’s call for Islamic revolution against the region’s secular dictatorships after 1979. Nor did they embrace Osama bin Laden’s call to replace politics with jihad in the late 1990s.
Third, Islamist victories have hardly been sweeping, so Islamism cannot be taken as the unambiguous voice of the Arab masses. The Muslim Brotherhood, and to a lesser degree the Salafists, dominated the first post-Mubarak elections by winning over 300 out of 500 parliamentary seats. Yet their popularity has faded since 2011, and the result of the June 2012 presidential contest was stunning: Morsi barely achieved victory over Ahmad Shafik, a symbol of the old autocracy who secured nearly half the popular vote.
Similarly, the Nahdha Party controls 40% of the Tunisian Constituent Assembly — not enough to survive without a coalition with powerful secular and leftist forces. In Libya, the Muslim Brotherhood’s Justice and Construction Party barely won 10% of seats in the June 2012 elections for the General National Congress.
Many Islamists are being transformed by the democratic process of inclusive contestation, however reluctantly they entered this new arena. In Egypt, how to integrate the well-organised Muslim Brotherhood and its more hardline Salafist cousins into the long-term democratic game takes precedence. The reality is that Islamists cannot take power by force; the Brotherhood is a well-mobilised social movement but it lacks coercive muscle.
The September 2012 uproar over the anti-Islam film The Innocence of Muslimsprovides yet another way to poke holes in the Islamist apparition. The episode forced wider Islamist forces to put a clear distance between themselves and the more radical groups. And many leaders protested against the film by invoking such legal concepts as defamation rather than resorting to the canon of sharia law’s proscription of blasphemy.

The secular pretext

Still, it would be remiss to ignore that the central message of many Islamists is to implement the pillars of Islam more strongly in Arab-Muslim societies in accordance with sharia. The Brotherhood is no liberal organisation and for that reason, many secularists have become fearful of theocracy should they attain complete power. The key is to remember that the Islamist majority, represented by the Brotherhood and other mainstream groups, can “internalise” democratic norms in a way that preserves the importance of religious identity while still preserving the institutional rules of electoral competition and consolidating the gains made through regime transition. One does not need a cadre of western-educated liberal ideologues to create democracy: democracies emerged without democrats in Portugal and Spain in the 1970s, and then much of Latin America throughout the 1980s as what Samuel Huntington called the Third Wave of Democratisation unfolded (3). The logic of democracy is agreeing to disagree within an institutional ecology bounded by accountability and pluralism — because the alternative is perpetual instability, conflict and stalemate.
Once democracy institutionalises, so that most political groups can accept the inviolability of elections and participation, citizens and politicians can engage in civic debates about transforming state and society into more (or less) liberal forms. This means that countries like Libya, Tunisia and Egypt need not be thoroughly “secularised” to quicken their transitions to democracy. Secularism almost never preceded democracy in the western experience.
Youth protesters — mostly urban, largely middle-class, and decidedly secular in the sense of not being members of any Islamist group — led the regional wave of revolutions. Today though, these youth movements have been marginalised in Tunisia, Libya and Egypt, and with it their particular vision of a more secular democratic future, because they failed to organise a cohesive political front once authoritarianism collapsed. Whereas Islamists took advantage of the resulting vacuum to mobilise (with varying electoral results), the youth movements refused to enter formal institutional politics.
This has had destructive consequences. By emphasising “the street” (the idea that grievances should be expressed by loud contentious protests rather than the quieter, more structured rules of electoral politics), these secular youths have gained little formal power and virtually no representation in new democratic institutions such as parliaments and popular councils.
Street politics have a dual function. They allow ordinary people to serve as civic watchdogs of the state (the January 25 Revolution in Egypt happened only because students, workers and other middle-class citizens could crowd into urban centres in defiance of central authority and demand more rights). However, constant protesting cannot replace the institutional rhythms of democratic elections and political campaigns, because the very act of protest implicitly rejects the legitimacy of the system — and democracy consolidates only when most accept its legitimacy.
What these youths must do to prolong their contribution to the Arab Spring is to align their interests with nascent institutions. The time has come to invest their energies, and the spirit of their activism, into formal politics such as parliaments and consultations. They can also act as surrogates for a new political scene that encourages the expression of religious opposition, nationalist tendencies, secular trends and centrist or centre-left values that span the entire spectrum of society. Uncontrolled, street protests can even undermine the best of policies. Unless these popular interests can be institutionalised into the system, there is a danger that a well-organised minority could rise to power, silence the moderate majority and slide the state back into authoritarian practices. This is a recurrent theme in the aftermath of the Third Wave of Democratisation: autocrats often find ways to subvert new democratic institutions. The greatest danger in the Arab world is not a return to the old model of personalistic dictatorships, whose time has passed; rather, it is the rise of new authoritarian systems based upon oligarchic coalitions that manipulate democratic institutions.

Those left behind

Like all moments of historical change, the Arab Spring has created as many losers as winners. The secular youth movements discussed earlier are a prominent example. Yet another losing faction is the intellectual elite class, who have repeated the mistakes of their predecessors in failing to link the concrete concerns of localities and communities with their academic ideologies and grand visions.
Since the advent of Arab nationalism in the 1920s and 1930s, generations of educated elites have spoken in favour of progressive issues that have electrified the press and wooed the middle classes. Early on, many of these themes were oppositionist (against Zionism, imperialism, Orientalism, capitalism and other perceived threats). There were also positive demands, for pan-Arabism, regional justice and equality with the West. Arab intellectuals are far more progressive than their societies but remain crippled by their inability to organise at the grass-roots level and translate their social influence into concrete political parties.
Another reason for the intellectual elite’s marginalisation is that their discourse of opposition could not fathom the possibility of an indigenous revolution. Their longstanding accusations that Zionism and western imperialism were the dual threats oppressing the Middle East were disproved when it became clear that the real problem was not the outside world, but the durability of authoritarianism and the lack of good governance. Some intellectuals today have reacted so extremely to the dashing of their expectations that they now believe the Arab Spring to be a western or Israeli conspiracy: with the defeat of the Ba’ath regimes of Iraq and perhaps of Syria next, the last vestiges of pan-Arab nationalism will have disappeared.
Another reason why youth movements and the intellectual elite have failed to capture mass support is that some of them have become extremely hardline in their opposition to any form of Islamism; they have become secular fundamentalists who cannot fathom the possibility of allowing even the most moderate Islamists to play a marginal role in governance.
A third set of losers is the Arab monarchies. This may seem contradictory. After all, no kingdom fell during the Arab Spring, and indeed a common refrain in the western press has been that, compared to their republican counterparts, the autocratic monarchies of the region have proven exceptionally resilient in the face of social unrest. The reasoning encompasses two arguments: these royal regimes enjoy a deeply rooted sense of cultural legitimacy that resonates throughout their societies. Unlike other authoritarian leaderships, they retain traditional acceptance with the public given their presence before or during anti-colonial struggles. Also, they are more adaptable, having a very flexible set of institutional tools with which to manipulate politics that go beyond mere repression.
However, the monarchies are running on borrowed time, and most are in worst straits than a decade ago. In Bahrain, for example, a mass uprising was stopped only through the combined efforts of the national security forces and the Gulf Cooperation Council’s military intervention. Morocco faced serious protests as well. There, the promise of constitutional revisions temporarily quieted public anger, but by accepting integration without meaningful political reform, the Islamist Justice and Development Party — the face of parliamentary opposition — now risk losing credibility like the rest of the political class. Moreover, the urban-rural divide is no longer salient; dissent is now everywhere, and demands for change have cut across old class and provincial lines.
Like Morocco, the Saudi monarchy is thickly embedded in society. Blessed by geology, it has used its enormous oil revenues to offset overt opposition with new welfare and development programmes, which has allowed the regime to defer more fundamental structural reforms. The opposite is true in oil-rich Kuwait. There, constant street protests against corruption and royal meddling have undermined the Al-Sabah family and the December 2012 elections were boycotted by the opposition. This tug-of-war between the monarchy and parliament has culminated in a critical juncture: either the regime accepts a prime minister who is a commoner, and thus beyond the emir’s control, or it must shut down parliament and backslide to authoritarianism at a very high cost.
In Jordan, the monarchy has become suffocated by two complementary forces. The Islamists want to preserve the monarchy, because the collapse of monarchical rule would allow Israel to portray the East Bank as the new alternative homeland for all Palestinians and thus justify the annexation of the whole of the West Bank. Yet they also desire constitutional monarchy, with greater political freedoms. The monarchy’s Bedouin tribal bedrock has become restless due to rising unemployment and corruption, which allows them to accuse the regime of favouring the wealthier Palestinian majority.
Vested interests run deep in monarchies, because dynastic families develop resilient connections to influential social and political groups that provide support in exchange for patronage, such as merchants, businessmen, farmers, tribes, and the ulama. Drastic reforms that replace absolute monarchy with real parliamentary governance would undercut not just royals but their commoner clients too. Second, the post-colonial and post-cold war history of the region shows that monarchs have an aversion to transforming their executive power into moral authority; they will only consider constitutional monarchism after exhausting all other options and strategies. So without a concerted popular challenge, kingships have no incentive to bring anything more than cosmetic reforms to the bargaining table.
Once championed as moderate and adaptable regimes, the Arab monarchies now risk squandering a golden opportunity. Though they would have to surrender much power in a democratic transition, their institutions also have much to contribute in helping unify their societies during times of crisis and spare future conflict and instability.

The paradox

The geopolitical dimension of the Arab Spring has created a stunning paradox. Consider how it began: as a primarily local and then national-level phenomenon, it made itself heard as a call for justice and dignity by encouraging citizens to resist authoritarian brutality. Within months, it had morphed into a second stage of regionalisation. No longer a purely domestic act, it spread a common set of principles and values across borders. This diffusion transcended the well-known “Al-Jazeera effect” because it encompassed not simply new forms of communication but an entirely new framework of contentious activism. This new regional discourse, shared through social technologies and strengthened with every media broadcast, drew upon classic concepts of pan-Arab unity but rejected any firm ideology in favour of a more simple and shared frustration for authoritarian governance, and a powerful yearning for citizenship.
We are now, however, at a third stage in which this regional wave has become internationalised along sectarian and geopolitical cleavages; the Arab Spring now represents not just domestic and regional politics but also an international arena of confrontation. The Bahraini uprising began this process in spring 2011, when the sectarian nature of its Shia-dominated opposition put the ruling Sunni monarchy in the camp of larger fellow Sunni countries and its western allies, a strategic front led by Saudi Arabia, the US and Turkey, not to mention less overt intervention from Israel. Inversely, the popular opposition was associated with the “radical” transnational Shia bloc of Iran, Syria and Hizbullah. The Syrian civil war accelerated this process but through an inverse dynamic. There, it was social opposition that became associated with the “moderate” camp of Sunni powers and their western allies, while the embattled autocratic regime of Bashar al-Assad entrenched its position with the transnational Shia alliance.
In 2012 these sectarian and geopolitical dimensions reinforced each other in an iterative way, giving the Arab Spring truly global implications. Saudi Arabia, Turkey, the US and Israel do not want Iran, Syria and Hizbullah to gain strategic predominance in the region. This rivalry has nearly transformed the sectarian division from simmering tensions to imaginary warfare with potentially dangerous consequences. Extremely polarising characterisations prevail, as many in the West now describe the Sunni states — especially the monarchies — as bulwarks of stability and moderation, whereas the Shia are extremists, destabilising and militant. Needless to say, this conflict also serves the domestic interests of its proponents.
Once internationalised, the geopolitical echo of the Arab Spring has however returned to the domestic level of democratising states like a boomerang, and in a manner few could have predicted. Iran, Syria and Hizbullah have attempted to force the transitional regimes of Tunisia, Libya and Egypt to make the hard choice of joining their camp, while the pro-western Sunni alliance has also exerted pressure to win over these new regimes and their foreign policy alignments. Paradoxically, such exogenous strains have only strengthened these new regimes by convincing them to adopt a neutral foreign policy stance and take more seriously the process of institutionalisation. The threat of regional instability has rejoined their internal efforts to bolster domestic stability. For instance, Morsi’s much-publicised presentation at the Non-Aligned Movement meeting in Iran last August showed that Egypt was taking a modest stance in the region.
In comparative terms, the new regimes in Tunisia, Libya and Egypt are creating a restrained position that rejects sectarian incitement, extreme religious interpretations and geopolitical entanglements in favour of flexibility and pragmatism. Above all, they desire domestic stability, and they see these two competing sides as obstacles in the course of building new democratic political orders.
This paradox (that international conflict can bolster the stabilisation of democratic politics at the domestic level) is quite novel in modern Middle East history. In the past, systemic battles pitted the West and its Arab allies against ideological coalitions framed as destructive and subversive to the region (the communist threat posed by Nasser and Brezhnev, Ayatollah Khomeini’s Islamic revolutionary creed, Bin Laden’s jihadist campaign). The current regional alignment is far more nuanced. Even at its peak, no outside actor could frame the Arab Spring as a coherent ideological flood associated with any evil empire, opposing superpower or radical organisation. It grew as an indigenous force before becoming entangled in geopolitics.
The confrontation between Sunni and Shia will be crucial to the future. However much it may be manipulated from outside, it is a clash which is likely to multiply the fault lines and cloud the horizon of the Arab Spring.

திறப்புவிழா நடைபெறாத காட்டுப்பள்ளித் துறைமுகத்துக்கு முதல் கப்பல் இன்று வருகை: அரசு உத்தரவு செயல்படுத்தப்படுமா?


Source: www.dinamani.com

சென்னை அருகே காட்டுப்பள்ளியில் அமைக்கப்பட்டுள்ள எல் அன்ட் டி துறைமுகத்திற்கு எம்.வி. மார்ஸ்க் டால்டன் என்ற சரக்குப் பெட்டகக் கப்பல் செவ்வாய்க்கிழமை வருகிறது. கப்பலின் பயணப் பட்டியலில் கப்பலின் வருகை அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
எல் அன்ட் டி நிறுவனம் உறுதியளித்துள்ள மீனவர்களுக்கான வேலைவாய்ப்புகள், வாழ்வாதாரம் குறித்து முதல்வர் ஜெயலலிதா விரிவான அறிக்கையை ஞாயிற்றுக்கிழமை வெளியிட்ட நிலையில், துறைமுகம் மற்றும் கப்பல் கட்டும் தளத்தை உடனடி செயல்பாட்டுக்குக் கொண்டுவரும் முயற்சியில்  எல் அன்ட் டி நிறுவனம் இறங்கியுள்ளதாகத் தெரிகிறது.
சென்னையை அடுத்து மீஞ்சூர் அருகே காட்டுப்பள்ளியில் எல் அன்ட் டி தனியார் நிறுவனம் சார்பில் ரூ.4 ஆயிரம் கோடி செலவில் கப்பல் கட்டும் தளம் மற்றும் துறைமுகம் அமைக்கும் திட்டத்தைச் செயல்படுத்த கடந்த 2008 ஆகஸ்டில் தமிழக அரசு அனுமதி அளித்திருந்தது.
இதனையடுத்து பணிகள் விரைவாக மேற்கொள்ளப்பட்டு 2012 பிப்ரவரியில் பெரும்பாலான பணிகள் முடிக்கப்பட்டன. பின்னர் இறுதிகட்ட பூர்வாங்க வேலைகளில் நிறுவனம் ஈடுபட்டு வந்தது. ஆனாலும் துறைமுகம், கப்பல் கட்டும் தளத்தின் திறப்பு விழா கடந்த 10 மாதங்களுக்கும் மேலாக நிலுவையில் இருந்து வந்தது.
இதற்கு காரணம் சுங்கத் துறை அலுவலர்கள் பற்றாக்குறையால் சுங்கத்துறை அனுமதியளிக்கவில்லை எனக் கூறப்பட்டது. மேலும் பிரதமர் மற்றும் முதல்வரின் வருகைக்கான ஒப்புதலுக்காக காத்திருப்பதாக தெரிவிக்கப்பட்டு வந்தது. இந்நிலையில் கடந்த நவம்பர் 23- ல்  சென்னை சுங்கத்துறை ஆணையரகம் துறைமுகம் செயல்படுவதற்கான பொது அறிவிப்பை வெளியிட்டு அதற்கான அலுவலர்களும் உடனடியாக நியமிக்ககப்பட்டனர்.
திறப்பு விழா அறிவிப்பும், ரத்தும்: இதனையடுத்து டிசம்பர் 13-ஆம் தேதி முதல்வர் ஜெயலலிதா துறைமுகத்தைத் திறந்து வைக்க ஒப்புதல் அளித்துள்ளதாக கூறப்பட்டது.  மேலும் சென்னை கிண்டியில் உள்ள நட்சத்திர விடுதியில் இதற்கான விழா ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டு வந்தன.
முறையான அறிவிப்போ அல்லது அழைப்பிதழோ எல் அன்ட் டி நிறுவனம் சார்பில் அளிக்கப்படாத நிலையில் திறப்புவிழாவும் நடைபெறவில்லை.  இது குறித்து துறைமுக நிர்வாகத் தரப்பில் எவ்வித விளக்கமும் அளிக்கப்படாதது மட்டுமல்ல இது குறித்து செய்தியாளர்களிடம் பேசவே தயங்கினர்.
இந்நிலையில், சென்னைத் துறைமுகத்தில் கடந்த வெள்ளிக்கிழமை நடைபெற்ற நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்ற மத்திய கப்பல் போக்குவரத்துத் துறை அமைச்சர் ஜி.கே.வாசன் அளித்த பேட்டியில், மாநில அரசின் நிர்வாகத்தில் உள்ள காட்டுப்பள்ளித் துறைமுகம் திறக்கப்படுவதன் காரணம் குறித்து தகவல் ஏதும் இல்லை. ஆனால் எல் அன்ட் டி கப்பல் கட்டும் தளத்தை மட்டும் பிரதமர் மன்மோகன் சிங் ஜனவரி 10-ஆம் தேதி விடியோ கான்பரன்சிங் மூலம் தில்லியிலிருந்து திறந்து வைக்கிறார் என தெரிவித்திருந்தார். இதன் மூலம் காட்டுப்பள்ளி துறைமுகம் திறக்கப்படாததன் பின்னணி என்ன என்பது குறித்த மர்மம் தொடர்ந்து நீடித்து வந்தது. இதன் பின்னரும் எல் அன்ட் டி நிறுவன அதிகாரிகள் வழக்கம்போல் விளக்கம் ஏதும் தெரிவிக்கவில்லை.
மர்ம முடிச்சை அவிழ்த்த முதல்வர்: இந்நிலையில் தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதா ஞாயிற்றுக்கிழமை வெளியிட்ட அறிக்கையில் எல் அன்ட் டி துறைமுகம் மற்றும் கப்பல் கட்டும்தளம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது குறித்து விரிவான அறிக்கையை வெளியிட்டார். இதில் துறைமுகம் அமைக்கப்படுவதால் பாதிக்கப்பட்டுள்ள மீனவர்களின் வாழ்வாதாரம், மீனவர்களுக்கு அளிக்க வேண்டிய வேலைவாய்ப்புகள் குறித்து இந்நிறுவனம் ஏற்கெனவே அளித்த உறுதிமொழி குறித்து தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது.
இந்நிலையில் முதல்வர் தெரிவித்துள்ள உத்தரவுகளை செயல்படுத்துவதில் எல் அன் டி நிறுவனம் தயக்கம் காட்டுவதாகத் தெரிகிறது. காரணம் கப்பல் கட்டும் தளத்திலும், துறைமுகத்திலும் பல்வேறு நவீன கருவிகள், கட்டமைப்பு வசதிகள் ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ளன.
இவற்றை இயக்க திறன் வாய்ந்த, அனுபவம் வாய்ந்த தொழிலாளர்கள், நிபுணத்துவம் பெற்றவர்கள் மட்டுமே தேவை. ஓரளவு அனுபவம் இல்லாத பணியாளர்களை சேர்க்கலாம். முதல்வர் அறிவித்துள்ளதுபடி பார்த்தால் ஒட்டுமொத்தமாக மீனவர்களை மட்டும் பணியில் சேர்க்கும் நிலை ஏற்படும் என கூறப்படுகிறது. முதல்வர் வெளியிட்ட அறிக்கை மூலம் தமிழக அரசின் நிலை குறித்து தெளிவாகத் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
கப்பல் கட்டும் தள திறப்பு விழா நடைபெறுமா? முதல்வர் அறிக்கையின் மூலம் எல் அன்ட் டி நிறுவனம் அளித்த உறுதிமொழிகளை செயல்படுத்தாதவரை துறைமுகம் மற்றும் கப்பல் கட்டும் தளத்தைத் திறக்க தமிழக அரசு ஒப்புக்கொள்ளாது என்பது தெளிவாகிறது.
இந்நிலையில் ஏற்கெனவே திட்டமிட்டபடி கப்பல் கட்டும் தளத்தை பிரதமர் திறந்து வைப்பாரா  அல்லது மாநில அரசின் முடிவுக்கு மதிப்பளிப்பாரா என்பது விரைவில் தெரியும். மேலும் துறைமுகமே இன்னும் திறப்புவிழா காணாத நிலையில் மிகப்பெரிய சரக்குப் பெட்டக கப்பலான எம்.வி.மார்ஸ்க் டால்டன் செவ்வாய்க்கிழமை வருகை தந்து சுமார் 900 காலி சரக்குப் பெட்டகங்களை ஏற்றிச் செல்லவிருப்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
இத்துறைமுகம் செயல்பாட்டுக்கு வருவதன் மூலம் சென்னைத் துறைமுகத்தில் நிலவும் கன்டெய்னர் லாரி போக்குவரத்து ஓரளவு குறையும். மேலும் சென்னைத் துறைமுகம் தனது கட்டமைப்பு வசதிகளை மேலும் வலுப்படுத்த காட்டுப்பள்ளி துறைமுகம் போட்டியாக அமையும். 
தமிழகத்தின் தொழில் வளர்ச்சிக்கு உறுதுணையாக இருக்கும் இத்துறைமுகத்தை இயக்க எல் அன்ட் டி நிறுவனம் விரைந்து நடவடிக்கை எடுக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

ICTSI secures 25-year extension to operate Mindanao Container Terminal

Mindanao International Container Terminal Services Inc. (MICTSI), a subsidiary of International Container Terminal Services Inc. (ICTSI), ha...